Teen Payanchi Sharyat by Nishad Kanhere (best book recommendations TXT) 📕

वेळ न दवडता बियर चे कॅन्स फोडले आणि सगळ्यांना दिले. लोकेश, मी आणि भुषण ने बियर सुरु केली. मुलांनी चिप्स वर ताव मारायला सुरुवात केली. फोटोसेशन सुरु झाले. टर्मिनल वरून निघताना आम्ही बोटी बरोबर १ ट्युब ही घेतली होती. ती ट्युब दोरीने बोटीला लावलेली असते. पाण्यात गेल्यावर त्या ट्युबवर बसायचं किंवा पोटावर आडवं व्हायचं, ट्युब घट्ट धरायची आणि मग पाण्याच्या प्रवाहाबरोबर जात राहायचं बोट जशी जात राहील तशी. मोकळं रान दिसल्यावर कशी लहान मुलं धावत सुटतात तसं काहीसं आजुबाजुला पाणी बघुन झालं होतं. ह्याच उत्साहात आम्ही बरेच पुढे पुढे जात राहिलो. संजय दादांना बोट चालवायची खुप मज्जा येत होती, ते मध्येच वेग वाढवत होते. सगळं एकदम व्यवस्थित चालु होतं, आम्ही अजुन पुढे गेलो. आणि अचानक लाटा जरा मोठ्या लागु लागल्या आणि काही कळण्याच्या आतच धबाधबा पाणी आत येवू लागलं. बोट ही मग लाटांच्या जोराने वेगाने वर खाली होवू लागली. पुढच्या ५ मि.च्या आत आम्ही सगळे पूर्णपणे भिजलो होतो अगदी डोक्यापासुन तळपायापर्यंत. दिप्ती प्रचंड घाबरली होती, तसे सगळेच मनातुन घाबरले होते, मुलं आरडा ओरडा करू लागली घाबरुन. दिप्ती फक्त तिची भिती चेहऱ्यावर आणि बोलून दाखवत होती. ५-१० मि.तच त्या बोटीचं अख्खं स्वरूपच बदललं होतं. बियर कॅन्स, चिप्सच्या पाकीटा मध्ये पाणी गेलं होतं. मुलं त्यातही पाणी मिश्रित चिप्स खात बसली होती. आम्ही ही खुप उत्साही तशीच बियर ही पित होतो. बियर आयुष्यात कधी कुणी पाणी मिसळुन प्यायली नसेल. तो ही अनुभव घेवून बघितला. लाटांच्या जोराने बोट जशी जोरजोरात हलत होती तशी आमची हालत खराब होत होती. बरं हे असं काही होईल हे ध्यानीमनी ही नसल्याने तशा तयारीने आलो नव्हतो आम्ही. संध्याकाळचा हलका वारा आल्यावर तर अजुनच वाट लागायची थंडीने. त्या प्रचंड लाटांमध्ये वेग कमी केला असता तर अजुन अडकलो असतो आम्ही. आमच्या सगळ्यांमध्ये पूजा थोडी जाडी असल्या कारणाने बोट डावीकडे कलंडली की आम्ही सगळे पूजा ला उजवीकडे balance करायला बसायला सांगायचो. नंतर मग असं काही झालं की मग फक्त पूजा म्हटलं नुसतं की तिला कळायचं आणि मग ती वैतागायची. तिने तिकडेच १ पण केला की पुढच्या १ वर्षात बारीक होवून दाखवते ते. चला कुठला निर्णय तर झाला त्या परिस्थितीत. त्याच वेगात आम्ही माघारी फिरलो, कुठल्याही दिशेने पाणी येत होतं. एकदा सगळीकडे पाणी गेल्यावर मग मस्त आम्ही सगळे भिजायचंच आहे असं समजून मज्जा घेऊ लागलो. काका सुद्धा पूर्ण ओले झाले आणि मग दिप्तीवर वैतागले होते कारण त्यांची जीन्स आणि शुज सगळे ओले झाले होते. आम्ही खुप समजावलं त्यांना की असा काही आधी आम्हाला अनुभव नव्हता आला. Pomeranian कुत्र्याला अंघोळ घातल्यावर ते कसं दिसतं तशी आमची सगळ्यांची hair style झाली होती. पण सगळ्यांनी मज्जा ही खुप घेतली होती ह्या सगळ्या एपिसोडची. थोडं माघारी फिरल्यावर लाटांचा जोर कमी झाला आणि मग दिप्तीला त्या ट्युबवर जायची इच्छा झाली. आधी आपण खुपच घाबरलो आणि रडलो, हे सगळे काय म्हणतील काय घाबरट आहे मुलगी ह्या विचाराने आता मी ह्यांना दाखवतेच मी किती शूर आहे ते असं काहीसं दिप्तीच्या मनांत आलं असावं. तिला मी मागे ट्युबवर बसवायला मदत केली आणि ती शूर खरंच गेली ही लगेच आणि त्याची मज्जा घेत होती पाण्यात आणि आम्ही इकडुन बोटीवरून तिचे फोटोज आणि व्हिडीओज घेत होतो. मग तिला बघुन मुलांना ते करायची इच्छा झाली, पण आम्ही एवढी रिस्क घेवू शकत नव्हतो. आयुष त्यातल्या त्यात मोठा असल्यामुळे दिप्ती परत आल्यावर तो गेला. पण काही कारणाने त्याला तोल सांभाळता आला नाही ट्युबवर आणि तो पाण्यात पडला, नशीब चांगलं की त्याने हात घट्ट पकडुन ठेवले होते पण तसा तो थोडा घाबरलाच होता आणि तिकडेच रडायला लागला. आम्ही त्याला इकडुनच शांत केलं आणि हळु हळु त्याला बोटीकडे ओढु लागलो. अगदी जवळ आल्यावर संजय दादा पटकन पायातले बुट काढुन त्याला पाण्यात उतरुन उचलायला गेले. त्यांना त्याच्या त्या शौर्याचा अभिमान वाटला. आदिश मग हट्टाला पेटला, पण मग त्याला थोड्या वेळ पाण्यात बुचकळून काढला, तो ही खुश मग. सगळ्यात गम्मत म्हणजे १ ह्युस्टनस्थित ह्या टीमला भेटायला येणार होता, त्याला ह्या कलाकारांची मुलाखत घ्यायची होती. त्याला आम्ही लेक कॉनरो ला बोलावलं होतं, पण सगळे ओले झाल्यावर तो प्लान ही रद्द करावा लागला. बोट परत करायची वेळ जवळ आली, आजू-बाजूचा परिसर सुंदर दिसत होता. सगळे स्वत: कसलीही धडपड न करता भरपूर भिजले होते त्यामुळे थोड्या वेळाने कडकडुन भुक ही लागली होती. पूजा ने मस्तपैकी चटनी sandwich करून आणले होते, त्याचा सगळ्यांनी फडशा पाडला. अचानक संजय दादांना १ कल्पना सुचली, त्यांचा पुढचा प्रयोग साक्रामेंटोला होता. तिथल्या प्रेक्षकांना आमंत्रणाचा व्हिडीओ शुट करायचा होता. ते म्हणाले आपण ह्या सगळ्यांबरोबर ह्या बोटीतच तो व्हिडीओ शुट करूया. आम्ही न सांगता त्यांना आम्हाला ह्या व्हिडीओ मध्ये सामील करावंसं वाटलं यात सगळ्यात जास्त आनंद होता. सांगुन काय कोणीही केलं असतं हो पण त्यांच्याकडून स्वत: हे आलं होतं त्याचं कौतुक विशेष होतं. मग मी बोटीचा ताबा घेतला आणि अगदी हळु ५ मैल प्रती तासाने बोट चालवू लागलो. पहिल्या टेकला तर संजय दादांनी भरपूर डेल्या वाटल्या. डेल्या वाटणं म्हणजे भरपूर चुका करणं. नाटकाच्या क्षेत्रातला हा नेहमीच्या वापरातला शब्द आहे. १ टेक नंतर व्हिडीओ फायनल केला. आणि मग मी माझे गाडी पार्कींग चे कौशल्य पणाला लावून ती बोट उत्तम रीतीने टर्मिनल मध्ये पार्क केली. आणि २ तासाची ती आमची धम्माल सफर तिकडे संपली, कोणालाच ती संपू नये असंच वाटत होतं. बराच वेळ ओले असल्याने सगळ्यांनी आपला मोर्चा घाईघाईने बाथरुमकडे वळवला. सगळे मग घरी परतायला आपापल्या गाडीजवळ पोहोचले. संजय दादा आणि लोकेशने त्यांचे ड्रिंक्स समितच्या गाडीची डिकी उघडुन बनवले. समितने जाताना मुलांना आणि भुषण, संजय दादा, लोकेशला आमच्या घरी जाण्यासाठी निघाला, आम्हीही लगेच पाठोपाठ निघालो. मध्येच काकांना aligator tail ची डिश घ्यायची होती. मगरीची शेपटी म्हणायला जास्त किळस वाटते म्हणुन इंग्लीश मध्ये म्हटलंय, किळस काय कमी होत नाही तरी सुद्धा. शेवटी ती मगरीचीच शेपटी ना. डिश काय होती तर aligator tail nuggets म्हणजे मगरीच्या शेपटीची भजी. चुईज मधुन बाकीचं जेवण घेतलं आणि घराकडे निघालो. आमच्या घरी सगळे भेटलो आणि मग समितकडे जेवायचा प्लान बनला पुन्हा. त्याच्या घरी गेल्या गेल्या आम्ही मगरीच्या शेपटीची भजी खाल्ली, चिकन सारखीच लागली. मग मी, समित, लोकेश, भुषण आणि विजय काका रमीचा एक १५० points नॉन pack गेम खेळलो. सगळेच expert असल्यामुळे मला सावधानतेने खेळण गरजेचं होतं. मी पूर्वी हा गेम खुप खेळलो असल्यामुळे माझा स्कोर खुपच कमी होता. संजय काका शेवटी अगदी एन्ट्री घेणार होते गेम मध्ये, पण गम्मत म्हणजे ते यायच्या आधीच मी रमीचा pack जिंकलो आणि मग सगळ्यांच्या कौतुकाचा धनी ठरलो. दिप्तीची कॉलर एकदम कडक मग तर नवऱ्याने बाजी मारल्याने. १०$ चा गेम होता, ४०$ ची कमाई झाली होती. मध्ये आमचा इकडे गेम रंगात असताना संजय दादांनी दिप्ती आणि पूजा बरोबर आग्रह करत करत ५ Tequila shots मारले. दिप्ती तर आयुष्यात १ च्या वर कधी गेली नसेल तिने ५ shots मारले हे बघुन मी चक्रावूनच गेलो. म्हणाली संजय दादांच्या आग्रहाला बळी पडुन दोघींनी मारले ते shots. मग झालं तिचं डोकं जड. गप्पा टप्पा झाल्या, दुसऱ्या दिवशी ऑफिस असल्यामुळे थोडं आटोपतं घेतलं. सगळ्यांचा निरोप घेत आम्ही आमच्या पाहुण्यांना घेवून घरी निघालो. दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी त्यांना ऑस्टिन ला जायला निघायचं होतं. मला काका आणि भुषण ने २०$ रमीच्या गेमचे दिले, मी ही असू दे कशाला वगैरे म्हटलं पण मग भुषण ने सांगितलं की बाकी कुठलीही उधारी राहिली तर चालते पण रामीमधले किंवा जुगारातली उधारी ठेवली तर पुन्हा कधीही जिंकता येत नाही. मी आपला त्यांचा मन राखुन ते ४०$ घेतले. मग म्हटलं आता लोकेश आणि संजय दादांची उधारी राहू देत, कारण मनाला तेव्हढच समाधान की एवढ्या मोठ्या कलाकारांकडून मला काही येणं आहे आणि ते असंच मला क्रेडिट म्हणुन असू दे आयुष्यभर.

 

बुधवार, २६ एप्रिल २०१७

सकाळी मी ५ ला उठलो, आवरलं आणि ऑफिसला आलो. घरी दिप्ती, काकांना आणि भुषण ला shopping ला घेवून गेली. मुलं शाळेत गेली आणि सगळे हळुहळु मुळ पदावर येत होते. मी आदल्या दिवशीच सगळ्यांचा निरोप घेतला असल्याने ध्यानीमनी ही नव्हतं की संध्याकाळी पुन्हा सगळ्यांचा पुन्हा एकदा निरोप घेता येईल ते. मी ५ वाजण्याच्या आसपास घरी पोहोचतच होतो की दीप्तीचा मला फोन आला आणि म्हणाली की पुढच्या १० मि.त आलास तर सगळ्यांची भेट होईल म्हणुन. ५:१५ पर्यंत मी पोहोचलो आणि सगळे बाहेर उभेच होते. सगळ्यांना गळाभेटी झाल्या, पुन्हा भेटु वगैरे आश्वासनं झाली. मी गंमतीने म्हटलं ही की माझ्यासाठी एवढा वेळ का थांबलात? मी काही देणं लागतो का? तर काका म्हणाले गेले ३-४ दिवसांत तुम्ही आम्हाला खुप काही दिलंत, इतना तो बनता है. मला इतकं बरं वाटलं, की ह्या सगळ्यांना जाण्यापूर्वी ही भेट घ्यावीशी वाटली ह्यातच सगळं आलं. संजय दादा आणि लोकेश ने तर बाजावलंच की मुंबईला आलात की भेटल्याशिवाय परत जायचं नाही अजिबात. किती मस्त नाती विणली गेली होती ह्या ३-४ दिवसांत. सगळे गाडीत बसुन निघायला लागल्यावर दिप्तीला प्रचंड भरून आलं आणि ती रडु लागली. ही सगळी मंडळी अगदी घरातल्यांसारखी राहिली होती, वाईट वाटणार होतंच. खरं तर जवळची माणसं जातात तेव्हा रडु येतंच. पुढच्या २ मि.त सगळे पाहुणे ऑस्टिनच्या वाटेने निघत अदृश्य झाले.

Imprint

Publication Date: 06-17-2017

All Rights Reserved

Dedication:
About Suyog's "Teen Payanchi Sharyat" natak team visited Houston in April 2017. Some of the Artists were staying at our place. Illustrated all the fun here.