അക്ഷര വീട് മാസിക by Akshara Veedu Admin (digital e reader txt) 📕

ശ്വസിക്കുന്ന
ഈ ഒരു നിമിഷമാണ്.
ഈ ഒരു കൊച്ചു നിമിഷത്തെ
ഫലപ്രദമായി
വിനിയോഗിക്കുക
എന്നതൊന്ന്
മാത്രമാണ് നിനക്ക് ചെയ്യാനുള്ളത്.
ഈ നിമിഷത്തിൽ
ഏതൊരവസരമാണോ
മുന്നിലുള്ളത്
ആ അവസരത്തിലെ
പോസിറ്റീവുകൾ
കണ്ടെത്തി
ഉപയോഗപ്പെടുത്തുക.
അതുമാത്രമാണ്
നിന്റെ ജീവിതവും
അതിലെ സംതൃപ്തിയും. 

ഖലീൽശംറാസ്

Khaleel Shamras

ഓർമ്മയിൽ മാത്രം

ഓർമ്മയിൽ മാത്രം തെളിയുന്ന മുഖം.
എന്റെ സൃഷ്ടാവാം അച്ചന്റെ മുഖം.
കണ്ടിരുന്നു ഞാൻ ഒരു തവണ മാത്രം.
ചാണകം മെഴുകിയ തറയിൽ വെള്ള-
തുണിയിൽ നിത്യയുറക്കത്തിലായപ്പോൾ .!
..............................
ജൻമ്മം തന്നെങ്കിലും കൂടെ കൂട്ടിയില്ല.
ലൗകിക സുഖങ്ങൾ തേടി യാത്രയായിരുന്നു.!
ഗോപികമാരുടെ ഗോപാലനായിയും.!
നാടുകൾ തെണ്ടും നാടോടിയായിയും .!
ജീവിത മങ്ങനെ ആടി തിമർത്തു.!
..................................
കഴുത്തിൽ കിടക്കും താലി തൻ ഉടമ ഉണ്ടെന്നാലും.
വൈധവ്യം ഏറ്റുവാങ്ങേണ്ടി വന്നൊരു അമ്മയെ -
കണ്ണുനീർ തോർന്നു ഞാനൊരു നാളും കണ്ടില്ല.
അച്ചന്റെ സ്നേഹം അമ്മയിൽ പീഡനമായി മാറുമ്പോൾ -
ചുമച്ചു തുപ്പുന്നതു വെറ്റില മുറുക്കിയ കളറല്ല ശരീരം -
കീറി പറിച്ചു.ഉറഞു കൂടിയ ചോരയുടെ തുപ്പലുകളായിരുന്നു.!
.....................................
ഒരു നാൾ എങ്ങോ പോയി സുഖം തേടി യാത്രയായി.!
കുടുംബമോ 'മക്കളോ കൂടൊന്നും വേണ്ടാതെയകലെ '!
വസന്തങ്ങൾ വഴി മാറി ഋതുക്കൾ നിറമില്ലാതെ മറഞ്ഞു.
ഒരു നേരമുണ്ണുവാൻ തലയൊന്നു ചായ്ക്കുവാൻ എത്ര
മാത്രമെന്നറിയില്ല പാടുപെട്ടതും നാളുകൾ കഴിച്ചതും.
...........................................
കാലം മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തി പലതും മാറ്റിമറിച്ചു.
ഇത്തിരി പോന്ന ഞാൻ ഒത്തിരിയായി മാറി -
അമ്മ തൻ മിഴികളിൽ ഇത്തിരിവെട്ടം പരന്നു.
ചുണ്ടിലെ ചിരിയിലും വിടർന്നു പ്രകാശരശ്മി.
പിന്നിട്ട നാളിന്റെ ഓർമ്മകൾ മറവിയിൽ കുഴിച്ചു. മൂടി .!
............................................
ചെറുജീവിതം സ്വസ്ഥം സുഖഭരിതം മുന്നോട്ട്.
ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ അല്ലലില്ല ആശങ്കയുമില്ല.
ഈ വിധം യാത്ര തുടരവെ നിനച്ചിരിക്കാതെെ-
ഒരു നാളണഞ്ഞു ഞങ്ങളിലേക്കായി ആറടി -
മണ്ണിനു വേണ്ടി മാത്രം ആ നാടോടി മന്നൻ.
...........................................
മിഴികൾ തുറക്കാതെ ഒരു വാക്കും ഉരിയാടാതെ
അവസാന യാത്രയ്ക്കു തയ്യാറായി വന്നണഞ്ഞു.
ആദ്യമായും അവസാനമായും കണ്ടു ഞാനൊരു -
നോക്കു എന്റെ ജീവന്റെ ഉടമയായ സൃഷ്ടാവിനെ .
.............................................
എന്ത് കൊണ്ടോ എന്റെ കണ്ണുകൾ കരഞ്ഞുപോയി.
മനസുകരഞ്ഞെന്നാലും പതറാതെ നിന്നു ഞാൻ
തെക്കേ തൊടിയിൽ തൂമ്പ തൻ ശബ്ദം മുഴങ്ങി.
നിത്യ ശയനത്തിനുള്ള കുഴി മെത്ത റെഡിയായി.
.................................................
കുളിയും കഴിഞ്ഞു ചമയങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ -
യാത്രയാവുകയാണു പരിവാരങ്ങളാരുമില്ലാതെ.!
ഒറ്റക്കൊരു യാത്ര മടങ്ങി വരാത്ത യാത്ര.!
അമ്മ തൻ കരച്ചിൽ കാതിൽ മുഴങ്ങിയതും -
ചുമലിലേറ്റി കൊണ്ടുപോവുമാ ശരീരമൊന്നു.
പിടഞ്ഞതായി തോന്നിയെനിക്കു ഒരു മാത്ര .!
..................................................
എല്ലാം കഴിഞ്ഞു. മൺകൂന ഉയർന്നു.
ഓർമ്മിക്കാൻ എനിക്കായി ഒന്നുമില്ല:
എന്നിരുന്നാലും എന്റെ ജീവന്റെ ഉടമയല്ലേ.
കണ്ടില്ലെന്നാലും നോക്കിയില്ലെന്നാലും.
സൃഷ്ടാവിനെ മറക്കുവാൻ എങ്ങനെ കഴിയും. ???

.......................... സദാനന്ദൻ.. ടീ പി
മലപ്പുറം'  Sadhanandhan Thekkumpadath

 

പ്രണയമായിരുന്നു...

ഇരുളിനു വെളിച്ചത്തോെടന്നും പ്രണയമായിരുന്നു....വെളിച്ചം കണ്ടാൽ ഓടിച്ചെന്നു പുണരണം...ചില ദിവസങ്ങളിൽ വെളിച്ചം വരാൻ വൈകും.. അപ്പോൾ പിന്നെ ഇരുളിനാധി കൂടും.. ''എന്തേ അവൾ വൈകിയേ ?'' അപ്പോൾ മുറ്റത്തെ മുല്ല വള്ളി ഇരുളിനെ ആശ്‌വസിപ്പിക്കും... ''ഉറങ്ങിപ്പോയി കാണും.. '' അതു കേട്ടാൽ പിന്നെ ഇരുളു ശാന്തനായി മന്ദാരത്തോടും മുല്ലയോടും പിച്ചിയോടും കഥകൾ പറഞ്ഞിരിക്കും.. അകലെ നിന്നു വെളിച്ചം നാണിച്ചു വരുന്നതു കാണും വരെ ആ കഥയങ്ങു നീളും... എന്നാൽ വെളിച്ചത്തിനു എന്നും ഇരുളിനെ ഭയമാണ്... അകലെ ഇരുളിനെ കാണുമ്പോഴേ ഓടിയകലാനാണു തോന്നുക... പകലു പനിനീർ പൂവിനോടും കിളികളോടും വേലിപ്പരുത്തിയോടും കൂടി ആർത്തുല്ലസിക്കാം... വൈകുന്നേരാവുമ്പോഴേക്കും പോവാനാവും ഇഷ്ട മുണ്ടായിട്ടല്ല... ഇരുളിനെയോർക്കുമ്പോൾ ഭയമാണ്... കൂട്ടുകാരെല്ലാം വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും.. താനിക്കും പോവാതെ പറ്റില്ല... ആഴിയുടെ നീലിമയിൽ മുങ്ങിയൊളിക്കണം... പുലരുവോളം നീന്തി രസിക്കണം.. ഇരുളിനോടുള്ള ഭയം ഒഴുക്കിയുറങ്ങണം...
പറഞ്ഞ ു പറഞ്ഞു നേരം പോയതറിഞ്ഞില്ല.... ഇരുളു വരാറായിരിക്കുന്നു... നാളെ കാണാട്ടോ കൂട്ടരെ.... 

Arya Nair

ഒരു മഴത്തുളളിക്കഥ

ഇതിലും എത്രയോ നല്ലത് കടൽത്തീരമായിരുന്നു?മനുഷ്യക്കുട്ടികളോടൊത്തുകളിയ്ക്കാൻ എന്ത് രസമായിരുന്നു? അതെങ്ങനെയാ.. അവരോടൊന്നു കൂട്ട് കൂടി കളിച്ചു വരുമ്പോഴേക്കും കടലമ്മ പുറകിൽ നിന്ന് വലിച്ചു ഇവിടെ ക്കൊണ്ടിടും.ഈ ഉൾക്കടലിൽ.ഇവിടെ ഒരു രസവുമില്ല. വെറുതെ മാനം നോക്കിക്കിടക്കാം. സൂര്യനെയും സൂര്യൻ ഉറങ്ങാൻ പോകുമ്പോൾ നക്ഷത്രങ്ങളെയും ചന്ദ്രനേയും കാണം.അത്ര മാത്രം.അതു മാത്രമോ ചിലപ്പോ ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ സൂര്യൻ പിണങ്ങി മേഘങ്ങളു ടെ പുറകിൽ പോയി ഒളിക്കും. ഞാനും വിട്ടുകൊടുക്കില്ല,ആഴക്കടലിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു ഞാനും പോകും.എന്ത് ഭംഗിയാണെന്നോ കടലിന്റെ അടിത്തട്ടു കാണാൻ .പക്ഷേ അധികനേരം സൂര്യനോട് പിണങ്ങി നിൽക്കാൻ എനിക്കാവില്ല .കാരണം,അത് അതൊരു വലിയ രഹസ്യമാണ്. എന്നാലും ഞാൻ പറയാം. സമയമാകുമ്പോൾ മേഘത്തിന്റെ അടുത്തെത്തിക്കാമെന്ന് സൂര്യനാണ് എനിക്ക് വാക്ക്തന്നിട്ടുളളത്.

ഒരു മഴത്തുളളിയായിത്തീരുക അതാണെന്റെ ചിരകാലസ്വപ്നം. മഴയെക്കുറിച്ച് എത്ര കഥകളാണെന്നോ ഞാൻ കേട്ടിരിക്കുന്നത്? ഋഷ്യശൃംഗനെ ക്കൊണ്ടു വന്നു മഴപെയ്യിച്ചു ഹർഷാരവം മുഴക്കിയ ചമ്പാപുരിക്കാരുടെ മുഖം ഇപ്പോഴും മനസ്സിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞിട്ടില്ല.പിന്നെയോ, പ്രണയിക്കുന്നവർക്ക് മഴയെ വലിയ ഇഷ്ട്ടമാണത്രേ!സിനിമയിൽ പാട്ടുരംഗങ്ങളിൽ കൃത്രിമ മഴവരെ പെയ്യിക്കാറുണ്ട് പോലും.ജൂണ്‍ ഒന്നിന് മഴക്കാലം തുടങ്ങുന്ന അന്ന് പുതിയ ഉടുപ്പും കുടയുമായി സ്കൂളിൽ പോകുന്ന കുരുന്നുകൾ കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന മഴവെളളത്തിൽ കളിക്കുമെന്നും കടലാസുതോണികൾ ഒഴുക്കുമെന്നും ഒക്കെ പറഞ്ഞു കേട്ടിരിക്കുന്നു. ഇനിയും എത്ര കാലം കാത്തിരിക്കണം ഇതൊക്കെ ഒന്ന് കാണാൻ. കൊതിയായിട്ട് വയ്യ.

അമ്മ പണ്ടുമുതൽ പറയാറുണ്ട്‌ ചെറിയകുട്ടികള്ക്ക് മഴത്തുളളിയാവാൻ പറ്റില്ലെന്ന്.പക്ഷേ ഈയിടെയായി അമ്മ പറയുന്നു ഞാൻ ഒരു വലിയകുട്ടിയായെന്നും സ്വന്തം കാര്യം നോക്കാൻ മാത്രമായെന്നും. ഒരു പക്ഷേ ഞാനെന്ന വെളളത്തുള്ളിയിൽ നിന്നും മഴത്തുളളിയിലേക്കുളള പരിണാമത്തിനു ഇനി അധികം സമയമില്ലെന്നു തോന്നുന്നു.

കാത്തിരിപ്പ് അധികനാൾ വേണ്ടി വന്നില്ല.അമ്മ കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന ഒരു പുഞ്ചിരിയുമായി എന്നെ യാത്രയാക്കി. ഈ അമ്മയുടെ ഒരു കാര്യം.ഞാനെന്താ അത്ര ചെറിയ കുട്ടിയോ മറ്റോ ആണോ ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കാൻ?അധികദൂരേയ്ക്കല്ല പോകുന്നത്,അധികം താമസിയാതെ തിരിച്ചു വരികയും ചെയ്യും എന്ന് കരുതി അമ്മയെ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയെങ്കിലും നോക്കിയെങ്കിലും അവ്യക്തമായ ഒരു നിഴൽ പോലെ മാത്രമേ അമ്മയെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞുള്ളു.

മേഘത്തിലെക്കുള്ള യാത്ര പൊതുവേ സുഖപ്രദമായിരുന്നു.ഒന്നൊഴികെ.എന്നും തഴുകിത്തലോടാണ്ടായിരുന്ന കാറ്റിന് ഒരു കുളിർമയുണ്ടായിരുന്നു .പക്ഷേ ഇന്നതിനു അതിശൈത്യത്തിന്റെ മണമുള്ളത് പോലെ തോന്നി. ഇതറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ അമ്മ ഒരു ഷാൾ തന്നു വിട്ടേനെ,അമ്മയ്ക്കറിയാം അധികം തണുത്താൽ എനിക്ക് പെട്ടെന്ന് പനിപിടിക്കുമെന്ന്.

അധികം താമസിയാതെ മേഘത്തിലെ ത്തി .പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെത്തന്നെ നല്ല ഭംഗിയാണ് താഴെ ഭൂമിയിലേക്ക്‌ നോക്കുമ്പോൾ. മേഘത്തോട് തൊട്ടുരുമ്മി നില്ക്കുന്ന കെട്ടിടങ്ങളും ഹരിതചാർത്തണിഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന വനങ്ങളും മണൽക്കാടുകളും ചെറിയ വരകൾ പോലുളള റോഡുകളും ഉറുമ്പരിക്കുന്നതു പോലുളള വാഹനങ്ങളും നീലജലാശയങ്ങളും വലിയ നഗരങ്ങളും വരണ്ടഭൂമിയും അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം. എപ്പോഴാണ് എനിക്കൊന്നു മഴയായി പെയ്തിറങ്ങാനാവുക? തൊട്ടടുത്ത മേഘപാളി കളിൽ നിന്നൊക്കെ മഴപെയ്യുന്നത് കാണാനാവുന്നുണ്ട്.എന്റെ ഊഴം വരുന്നത് വരെ കാത്തിരിക്കുക തന്നെ.

അങ്ങനെ എന്റെ സ്വപ്നം പൂവണിയുന്ന നിമിഷം വന്നെത്തി. അധികം നേരത്തെ പരിചയമില്ലെങ്കിലും ഞാൻ പോകുന്നതിൽ മേഘത്തിനെന്തോ പറഞ്ഞറിയി ക്കാനാവാത്ത വിഷമമുള്ളത് പോലെ തോന്നി.ഈ മഴ ഒരു പുഴയായിത്തീരുമെന്നും അത് സാഗരത്തിലലിയുമെന്നും അവിടെ നിന്നും ഇവിടേയ്ക്ക് അധികദൂരമില്ലെന്നും അവനറിയില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു.പക്ഷേ അതും പറഞ്ഞു നിൽക്കാൻ എനിക്ക് സമയമില്ല. എവിടെക്കാണാവോ പോകുന്നത്.തൊട്ടു താഴെ വലിയ കെട്ടിടങ്ങൾ കാണാം.അതിനു മുകളിൽ ചെന്നെത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ ഈ നഗരത്തിന്റെ കാഴ്ചകൾ ഒക്കെ കണ്ടു പതിയെ ഭൂമിയിൽ എത്തിയാൽ മതിയാരുന്നു.പക്ഷേ ഈ കാറ്റിനെന്നോ ടെന്തോ വൈരാഗ്യമുളളതു പോലെ വഴി തെറ്റിച്ചു വിടുന്നു. എവിടെക്കാണെന്നെ കൊണ്ടുപോകുന്നത്?

എന്തായാലും ഞാൻ ചെന്നുപതിച്ചത് നനഞ്ഞുദ്രവിച്ചു ഒരു ഓലപ്പുരയ്ക്ക് മുകളിലാണ്.പിന്നെ ഓലയുടെ വിടവിലൂടെ സാവധാനം താഴെ വച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു പാത്രത്തിലും. പല വലിപ്പത്തിലും ആകൃതിയിലുമുളള ചളുങ്ങിയ പാത്രങ്ങൾ ആ മുറിയിലുണ്ട് .ഓ! ഇത് മുറിയല്ല, ഒറ്റമുറിയുള്ള ഒരു വീടാണ്.മുറിയുടെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് ഒരമ്മ കുഞ്ഞിനെ മാറോടടക്കിപ്പിടിച്ചു വിതുമ്പുന്നു. ആ കുഞ്ഞു തണുത്തു വിറയ്ക്കുണ്ടല്ലോല്ലോ.കഷ്ട്ടം എന്റമ്മ ആ ഷാൾ തന്നു വിട്ടിരുന്നെങ്കിൽ??

ആ അമ്മ സാവധാനം എണീറ്റു.
എന്നിട്ടിങ്ങനെ ആത്മഗതം ചെയ്തു.

''ഈ നശിച്ച മഴ എത്ര ദിവസായി തുടങ്ങീട്ട്,ഇത് നില്ക്കാതെ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അസുഖം മാറുന്നുതോന്നണില്ല."

അപ്പോഴാണ് ഞാൻ കുഞ്ഞിനെ ശരിക്കുംശ്രദ്ധിച്ചത് .ശ്വാസമെടുക്കുവാൻ കുഞ്ഞു നന്നേ കഷ്ട്ടപ്പെടുന്നുവെന്നു തോന്നി. സ്വയം ശപിച്ചു പോകുന്ന നിമിഷങ്ങൾ. എന്തിന് വേണ്ടി ഞാനൊരു മഴയായി മാറി?

പിന്നീടാ അമ്മ, നിറയാറായിരുന്ന ഓരോ പാത്രത്തിലേയും വെളളമെടുത്ത് മുറ്റത്തേക്കൊഴിച്ചു.തലയും തല്ലി ഞാൻ മുറ്റത്ത് വീണു.തലയ്ക്കു നല്ല വേദന, മനസ്സിന് അതിലേറെ ഭാരം.ആ കുഞ്ഞിനെയൊന്നു കണ്‍കുളിർക്കെക്കാണാനുമായില്ല.

ഇനിയെന്ത്?ഒഴുകുക തന്നെ. എവിടേക്കെന്നറിയാതെ ഞാൻ പോവുകയാണ്. ഒരു കുട്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാൻ നിന്നു.

''അമ്മേ കരണ്ടു വന്നു''

''T.V വെക്ക് മോനെ വാർത്ത കണ്ടിട്ട് കുറച്ചു നാളായില്ലേ?''

ഒരു പക്ഷേ TV യും വാർത്തയും ഒക്കെ നല്ല കാര്യങ്ങളാവും.കുറച്ചു നേരം ഇവിടെ നിക്കാം. ഞാൻ വാർത്ത ശ്രദ്ധിച്ചു. കാലവർഷക്കെടുതിയെക്കുറിച്ചു പഠിക്കാൻ ആകാശത്ത് വട്ടമിട്ട് പറക്കുന്ന കേന്ദ്രമന്ത്രിയെയും കൃഷിയെല്ലാം നശിച്ചു നെഞ്ചു പൊട്ടിക്കരയുന്ന കർഷകരുടെ രോദനങ്ങളും കരകവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന പുഴ നീന്തിക്കടക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ കാണാതായവരെക്കുറിച്ചും അടുപ്പിൽ തീ പുകയിക്കാൻ മാർഗ്ഗമില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ കാലാവസ്ഥാപ്രവചകരുടെ മുന്നറിയിപ്പു വകവയ്ക്കാതെ മത്സ്യബന്ധനത്തിന് പോയ തൊഴിലാളികളുടെ കരയ്ക്കടിഞ്ഞ മൃതദേഹങ്ങളെക്കുറിച്ചും.അങ്ങനെ പലതും. ഇനിയുമിവിടെ നില്ക്കാനാവുന്നില്ല. ഒഴുകുക തന്നെ.ഒഴുക്കിൽ ഞാനൊന്ന് കണ്ണടച്ചു.

എന്തായിരുന്നു എന്റെ സ്വപ്നം?

പ്രണയമഴ, കുട്ടികളുടെ ചെവിയിൽ കിന്നാരം പറഞ്ഞു സ്കൂളിൽ പോകുന്നത്.
കടലാസുതോണി തളളിക്കൊണ്ട് നടക്കുന്നത്... അങ്ങനെ എന്തെല്ലാം?

കണ്ണു തുറന്നപ്പോൾ ഒരു നാൽക്കവലയിൽ എത്തി.ഇവിടെ കുറെ ആൾക്കാർ കൂടി നിൽപ്പുണ്ടല്ലോ? എന്താവും കാരണം?ഒരു കുഞ്ഞു പുൽനാമ്പിൽ അളളിപ്പിടിച്ചു ഞാൻ കരയ്ക്ക്‌ കയറി അവർ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു.അടുത്ത മലഞ്ചെരിവിൽ ഉരുൾപൊട്ടൽ ഉണ്ടായി ഒരു വീട്ടിലെ ആറു പേര് മരിച്ചത്രേ!മരിക്കുക എന്നു പറഞ്ഞാൽ എന്താണോ ആവോ?പക്ഷേ അത് മറ്റുള്ളവർക്ക് വിഷമമുണ്ടാക്കുന്ന എന്തോ ഒന്നാണെന്ന് അവിടെ കൂടി നിൽക്കുന്നവരുടെ മുഖം കണ്ടാലറിയാം.

ഒന്നും വേണ്ടിയിരുന്നില്ല, ഒരു വെളളത്തുളളിയായിക്കഴിയുകയായിരുന്നു ഭേദം എന്നിപ്പോ തോന്നുന്നു.
കേട്ടറിവുകളേക്കാൾ വ്യത്യസ്തവും വിസ്തൃതവുമാണ് കണ്ടറിവുകളെന്നു മനസ്സിലാക്കാൻ മഴത്തുളളിക്കധികം നേരം വേണ്ടി വന്നില്ല.ഒപ്പം മഴയും മഴത്തുളളിയുടെ കണ്ണീർപ്പുഴയും ചേർന്ന് ഒരു നോവിൻ പെരുമഴക്കാലമായി മാറുവാനും.

Jency Binoy

അക്ഷരത്തെറ്റുകള്‍

രക്തം കുടഞ്ഞിട്ടു, മൃത്യുവിന്‍ കഥപാടി
മുള്‍ക്കിരീടം ചൂടിനില്ക്കുന്നു കൈരളി
ഉടലറ്റുവീഴുംകബന്ധങ്ങളെണ്ണിച്ചിരി-
ക്കുന്നൊരധികാരതിമിരങ്ങളിവിടെ.

പെണ്ണിന്റെ തേങ്ങലിന്‍ പൊള്ളുന്ന ചൂടിനാ-
ലുരുകുന്നു ദൈവനാടിന്നു പഞ്ചാഗ്നിയായ് !
ഇവിടെയാച്ചുടലയില്‍ പാറുന്നു കൊടികള്‍
തെരുവില്‍ മദിക്കുന്ന ശ്വാനവൃന്ദങ്ങൾ.

പശിപൂണ്ടവയറിന്റെ നേര്‍ച്ചക്കുരുതിക്കു
പാശങ്ങള്‍ തേടുന്നു മരവിച്ച ഹൃത്തുകള്‍
ചെറുകൈകളുയരുന്നു ചുടുചോറുവാരു-
ന്നൊരധികാരമാമാങ്കതിരുവുത്സവങ്ങളില്‍.

തുഞ്ചന്റെ ചൊല്ലെഴുംകാവ്യം ചമച്ചോരീ
മലയാളഭാഷയും മായുന്നു മന്നിതില്‍ !
മുളപൊട്ടുവാന്‍ കാത്തുകാത്തങ്ങിരിക്കുന്ന
മണ്ണില്ല , വിതയില്ല കേരം മറഞ്ഞനാട്ടില്‍ .

ഓര്‍മ്മയുടെ തീരത്തിലോണം മറയുന്നു
ഹരിതവും പുഴയും മറയുന്നു മമതയും
അറുപതും പിന്നിട്ടുപായുന്നു കേരളം
അഴലിന്റെ അക്ഷരത്തെറ്റുപോലെ.
*************************************
ശിവരാജന്‍ കോവിലഴികം
മയ്യനാട് .......കൊല്ലം .

 Sivarajan Kovilazhikam

അനിയത്തി.

ജൂനിയറായി വന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ കണ്ണുകളും മൂക്കും അവനെ പോലായിരുന്നു.. അവനോ അവന്റെ അഛനെ പോലെയും.. കൗതുകം അന്വേഷണം ആയപ്പോൾ കാണാപുറങ്ങളിൽ രണ്ടമ്മമാരിൽ ഒരേ അച്ഛനുണ്ടായ മക്കൾ. എങ്കിലും അവളോടവൻ ആ മഹാ രഹസ്യം പറഞ്ഞില്ല. ഡിസംബർ അവധിക്ക് NSS ക്യാമ്പിൽ രണ്ട് പേരുമുണ്ടായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ ചിത്രവും ഹൃദയം തൊട്ട് അനിയത്തിക്കെഴുതിയ കത്തുമായി ആ ഏട്ടൻ എല്ലാം തുറന്ന് പറയാൻ അവസരം കാത്തിരുന്നു. അവളുടെ ഓരോ ചലനങ്ങളും വാത്സല്യത്തോടെ അവൻ ഉററ് നോക്കി.. ഇടക്ക് ഒരുമിച്ചൊരു മരം നട്ട് വെള്ളമൊഴിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിനെന്താ ഇത്ര ആഹ്ലാദം.. ക്യാമ്പ് ഫയറിനിടയിൽ അനിയത്തിയെ കാണാതിരുന്നപ്പോഴാണ് അവൻ തിരഞ്ഞ് നടന്നത്.. ഇരുട്ടിലെ സീൽക്കാരത്തിലേക്ക് തുളച്ച് കയറിയ വെളിച്ചത്തിൽ താനേറെ ബഹുമാനിച്ച പ്രൊഫസറോടൊപ്പം നഗ്നമായ സത്യം പോലെ അനിയത്തിയും.. വിവാഹിതനായ ഇയാളുടെ കൂടെ.. അവർ ഒരുമിച്ച് നട്ട മരത്തിനടുത്ത് അനിയത്തിയുടെ കാമുകൻ അവനായൊരു ദുരഭിമാനത്തിന്റെ കുഴിവെട്ടി. പച്ചമണ്ണ് വെട്ടിയിട്ട് മൂടുമ്പോൾ അവളറിഞ്ഞില്ല ഏട്ടനായിരുന്നു മൺ മറഞ്ഞതെന്ന്. 

Younus Muhammed

ഞാനും നീയും

 

പൊഴിഞ്ഞ ഗുൽമോഹറിന് ഇടയിലെവിടെയോ മൗനമായി ഇന്നുമുണ്ട് ഞാനും നീയും നമ്മുടെ പ്രണയവും...

"എഴുത്തിനെ സ്നേഹിച്ചവൻ"

എഴുത്തിനെ സ്നേഹിച്ചവൻ

കടം.......

കടം.......
ഓരോരോ.....ആവശ്യത്തിനായ്...
കടം വാങ്ങുന്നു.....പാവങ്ങളെല്ലാം...
ഒടുവിലോ.....കടക്കെണിയിലാകുന്നു.....
വീടും....ജപ്തിലാകുന്നു.....
കയറെടുക്കുന്നു.....പാവം....ജനങ്ങള്‍...

കടം.......
കോടിക്കണക്കിന്....കടം....വാങ്ങുന്നു.....
കടംവാങ്ങി...പണക്കാരനാകുന്നു....ചില൪ ...
ഒടുവിലായ്.....നാട്...വിടുന്നു...
(രാജ്) 

Prr Mohan