അക്ഷരം മാസിക- ഏപ്രില്‍ 2017 by Aksharam Magazine Admin (types of ebook readers txt) 📕

ഇത് ഞാൻ ഈ മിടുക്കിയോട്
ചോദിച്ചെടുത്ത സെൽഫി.
കഴിഞ്ഞ ദിവസം മലയാള മനോരമ പത്രത്തിൽ വന്ന ഫീച്ചർ വായിച്ചപ്പോൾ മുതൽ തോന്നിയ ബഹുമാനം. കുഞ്ഞുന്നാളിലേ രക്ഷിതാക്കൾ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയതിയനാൽ
വീട്ടുവേലക്കാരി, ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ , കണ്ടൈനർ ഡ്രൈവർ തുടങ്ങി ഇപ്പോൾ സിവിൽ സർവീസ് എന്ന ലക്ഷ്യത്തിൽ എത്തിനിൽക്കുന്ന മാളൂ ഷെയ്ക്ക എന്ന
8 കിലോമീറ്റർ വേമ്പനാട്ടുകായൽ നീന്തിക്കടന്ന ധീരവനിത. ഇന്നാണ് എനിക്ക് നിന്നെ
നേരിൽ കാണാനുള്ള ഭാഗ്യം ലഭിച്ചത് എന്റെ പൊന്നു പെങ്ങളേ .. നിന്നെ ഞാൻ
മനസ്സുകൊണ്ട് ആദരിക്കുന്നു ,ബഹുമാനിക്കുന്നു - Nadhirshah

 അമ്പലത്തിലെ പൂരം കാണാനാണ് ചെറുപ്പത്തിൽ വിധവയായ ജാനകി എന്ന ജാനുവും ആറു വയസ്സായ രഘുവും കൂടി പോയത്. പൂരം ഓടിനടന്ന് കാണുകയാണ്. കൂലിവെലക്കാരിയായ ജാനുവിന് പൂരം കാണാൻ വലിയ താത്പര്യമൊന്നുമില്ല. പക്ഷെ രഘുവിന്റെ ആഗ്രഹത്തിനു വേണ്ടി മാത്രമാണ് പോയത്.
ആനയെ കണ്ടു. തിടമ്പും നെറ്റിപ്പട്ടവും വെഞ്ചാമരവും കാണുമ്പോഴൊക്കെ രഘു ഓരോ സംശയങ്ങൾ ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എല്ലാം ജാനു പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. ആനയെ തൊടണമെന്നു അവനു വല്ലാത്ത ആഗ്രഹം. അതും ജാനു നിറവേറ്റി കൊടുത്തു. അപ്പോഴാണ്‌ അവനു ആനവാലിലെ മുടി വേണമെന്ന് പറഞ്ഞത്. അത് കൊണ്ട് മോതിരമുണ്ടാക്കി കൈവിരലിൽ അണിഞ്ഞാൽ ആരെയും പേടിക്കണ്ടെന്നവനോട് അവന്റെ കൂട്ടുകാരൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടത്രേ. അപ്പോൾ കണക്ക് ടീച്ചറെ പേടിക്കണ്ടല്ലോ? ദുഷ്ടയാണാ ടീച്ചർ. ഉത്തരം കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ തല്ലും. അത് പോലെ രാത്രിയിൽ പുറത്തു പോകാനും ഗുണ്ടയെ കാണുമ്പോഴും പട്ടി വരുമ്പോഴും പേടിക്കേണ്ടല്ലോ?
ഗുരുനാഥൻമാരെയും വലിയവരെയും മറ്റാരെയും അസഭ്യവാക്കുകൾ പറയരുതെന്നും അവർ ഉപദേശിക്കുന്നതും ശിക്ഷിക്കുന്നതും നമ്മൾ നന്നാവാനാണെന്നും ജാനു മകനെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി. അത് പോലെ ആനവാലിന്റെ കാര്യം അന്ധവിശ്വാസമാണെന്നും. അവൻ ജാനുവിനോട്‌ അങ്ങിനെ ചെയ്യാമെന്ന് സമ്മതിച്ചു.
രഘുവിന്റെ കൈപിടിച്ചു നടക്കുകയാണ് ജാനു. തിരക്ക് കൂടി വരുന്നു. ഒരാഴ്ച സുഖമില്ലാതിരുന്നത്കൊണ്ട് ജോലിക്ക് പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കയ്യിലാണെങ്കിൽ അധികം പൈസയുമില്ല. രഘുവിന് പൂരം കാണാൻ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്ന് ജബ്ബാർക്കാടെ ഭാര്യ സാറത്താട് പറഞ്ഞപ്പോൾ തന്ന പൈസ മാത്രമേ കയ്യിലുള്ളൂ.
കല്യാണം കഴിഞ്ഞു രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഭർത്താവ് മരിച്ചു. ഈ മൂധേവിയുടെ കാല് എടുത്തു വെച്ച് എന്റെ മകന്റെ തലപോയി എന്നാണു ഭർതൃവീട്ടുകാർ ജാനു കേൾക്കെ പറയുന്നത്. സ്വന്തം വീട്ടിലാണ് താമസിക്കുന്നത്. അവർക്കും വിധവയായ ജാനുവിനോട്‌ അത്ര രസമോന്നുമല്ല. ആകെയുള്ള സമാധാനം സാറത്തയുടെ അടുത്ത് ചെല്ലുമ്പോഴാണ്.
നേന്ത്രഊഞ്ഞാലിൽ കയറണമെന്നും മരണക്കിണർ അഭ്യാസം കാണണമെന്നും രഘു പറഞ്ഞതനുസരിച്ചു. നന്നായി വിശക്കുന്നുണ്ട്. തത്കാലം ഉണ്ടാക്കിയ ഹോട്ടലിൽ കയറി. മകന് വേണ്ടതൊക്കെ വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. ജാനു ചായ മാത്രം കഴിച്ചു. വിശപ്പുണ്ട്. തനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ട നെയ്യപ്പം അവിടെ കണ്ടു. ആഗ്രഹത്തേയും വിശപ്പിനേയും അടിച്ചമർത്തി. പൈസ തികഞ്ഞില്ലെങ്കിലോ?
നിരനിരയായി കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ സ്റ്റാളുകളുടെ മുന്നിലൂടെ നടക്കുകയാണ് ജാനുവും രഘുവും. രഘു ഒന്നും ആവശ്യപ്പെടുന്നില്ല. അഥവാ ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ വാങ്ങിക്കൊടുക്കാൻ തന്റെ കയ്യിൽ പൈസയില്ല. പലരും സ്റ്റാളുകളിൽ നിന്നും സാധനങ്ങൾ വാങ്ങുന്നുണ്ട്. അതിനേക്കാൾ വിലക്കുറവിനു പുറത്ത് കിട്ടുമെന്ന് അവർക്കറിയായ്കയല്ല. പൂരത്തിന്നു പോയി എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിയില്ലെങ്കിൽ മോശമല്ലേ എന്ന് കരുതിയിട്ടാവും ചിലർ വാങ്ങുന്നത്.
നടന്നു നടന്ന് ഒരു കളിപ്പാട്ടകടയിൽ എത്തി. ബ്രെയ്ക്കിട്ടപോലെ രഘു അവിടെ നിന്നു. അവിടെ താക്കോൽ കൊടുത്താൽ ഓടുന്ന കാർ കണ്ടു. അതാണവന്റെ കണ്ണിൽപ്പെട്ടത്. അതവന് വേണമത്രേ. ജാനു വില ചോദിച്ചു. അതിന്റെ വിലയുടെ മൂന്നിലൊന്നു പോലും തന്റെ കയ്യിലില്ല. മകനെ എത്ര നിരുൽസാഹപ്പെടുത്തിയിട്ടും അവൻ കരച്ചിലോടു കരച്ചിൽ. ജാനു അവനെ വില കുറഞ്ഞ കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ കാണിക്കുന്നുണ്ട്. അതൊന്നും അവനു വേണ്ട. ആ കാറ് മാത്രം മതിയത്രേ. ജാനുവിന്റെ ദാരിദ്രത്തെപ്പറ്റി പറഞ്ഞാൽ മനസ്സിലാക്കാവുന്ന പ്രായമായിട്ടില്ലല്ലോ രഘുവിന്. ഈ അമ്മ ചീത്തയാ എന്നവൻ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ജാനു കളിപ്പാട്ടം വാങ്ങിക്കൊടുക്കാത്തത്തിന്റെ ദേഷ്യം തീർക്കുന്നുണ്ട്.
പെട്ടെന്നാണ് അത് സംഭവിച്ചത്. ആന മദിച്ചു എന്ന് കേട്ടതോടെ ആളുകൾ ചിതറിയോടി. ജാനുവിന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും രഘു പിടിവിട്ടുപോയി. ആകെ കൂട്ടക്കരച്ചിലും ബഹളവും. നല്ലവരായ കേരള പോലീസുകാർ എല്ലാം മറന്നു ജാഗരൂകരായി പ്രവർത്തിച്ചു. മരണത്തെപ്പോലും തൃണവൽഗണിച്ചു കൊണ്ട്. കൈവിട്ടു പോയ കുട്ടികളെയെല്ലാം തേടിപ്പിടിച്ചു. അതിൽ ഒരു പോലീസുകാരൻ രഘുവിനെയും കൂട്ടി നടന്നു. എനിക്കെന്റെ അമ്മയെ കാണണം എന്നും പറഞ്ഞു അവൻ കരച്ചിലോടു കരച്ചിൽ. രഘു കരച്ചിൽ നിറുത്തുന്നില്ല. അമ്മയുടെ പേര് അറിയുകയാണെങ്കിൽ മൈക്കിലൂടെ വിളിച്ചു പറയാം എന്ന് കരുതി അവനോടു അമ്മയുടെ പേര് ചോദിച്ചു. അമ്മയുടെ പേര് അമ്മ എന്നാണവൻ മറുപടി കൊടുത്തത്. പോലീസുകാരൻ ഓരോ ഭക്ഷണപദാർത്ഥങ്ങളും കാണിച്ചു അത് വേണോ എന്ന് ചോദിച്ചു. അതൊന്നും വേണ്ട അമ്മയെ കണ്ടാൽ മതിയെന്നും പറഞ്ഞാണ് വാവിട്ട് കരയുന്നത്. അങ്ങിനെ എല്ലാ സ്റ്റാളുകളിലുമുള്ള ഓരോന്നും ആ പോലീസ്കാരൻ അവന് വേണോ എന്ന് ചോദിച്ചു കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. അപ്പോഴും അവൻ അവന്റെ പല്ലവി ആവർത്തിച്ചു. അവന് അവന്റെ അമ്മയെ മതി.
അങ്ങിനെ അവനെയും കൂട്ടി പോലീസുകാരൻ ഓരോ സ്റ്റാളുകളുടെയും മുന്നിലൂടെ നടക്കുകയാണ്. അങ്ങിനെ കളിപ്പാട്ടം വിൽക്കുന്ന സ്റ്റാളിന്റെ മുമ്പിലെത്തി. ഓരോ കളിപ്പാട്ടവും അവനു പോലീസുകാരൻ കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. കാണിക്കൊന്നതോന്നും അവൻ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ കീകൊടുത്ത് ഓടുന്ന കാർ ആ സ്റ്റാളിൽ നിന്നും പോലീസുകാരൻ എടുത്തു കൊടുത്തു. ആ കളിപ്പാട്ടം കിട്ടാത്തതിന്നാണ് അവൻ ജാനുവിനോട്‌ പിണങ്ങിയത്. പോലീസുകാരൻ കൊടുത്ത ആ കാർ വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ട്‌ രഘു പറഞ്ഞു 'എനിക്കെന്റെ അമ്മയെ മതി'
--------------------------------------------------
മേമ്പൊടി: 1. അമ്മേ അവിടുത്തെ മുന്നിൽ ഞാനാര്? ദൈവമാര്?
2. പ്രസവിച്ചത് കൊണ്ട് മാത്രം ഒരു സ്ത്രീയും അമ്മയാകുന്നില്ല
<<< രചന : ഷെരീഫ് ഇബ്രാഹിം, ദാറുസ്സലാം, തൃപ്രയാർ >>>Sheriff Ibrahim

 ഞാൻ ആശ ഗോപിനാഥ് .തെറ്റിദ്ധരിക്കണ്ട . അവിവാഹിതയാണ് .ഗോപിനാഥ് എന്റെ അച്ഛന്റെ പേരാകുന്നു .തൊഴിൽ പത്ര പ്രവർത്തനം.ജേർണലിസം കഴിഞ്ഞ 

ഉടനെ ഒരു മലയാളം പത്രത്തിന്റെ തലസ്ഥാന റിപ്പോർട്ടറായി നിയമനം കിട്ടി. ഒരു കവർ സ്റ്റോറി തയ്യാറാക്കാനായി വന്നു മടങ്ങിയ ഞാൻ ..ഒരു തിരുവനന്തപുരം യാത്രയിൽ പരിചയപ്പെട്ടതാണവളെ. ചൂളം വിളിച്ചു നീങ്ങുന്ന തീവണ്ടി വേഗങ്ങളിൽ ...ഒരു വെടിപ്പ് കുറഞ്ഞ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ
നാടോടികൾക്കൊപ്പം ,അകലം പാലിക്കാതെ ഏതോ പുസ്തകത്തിൽ മിഴിയൂന്നി ഇരുന്ന അവളെ മറ്റൊരു സീറ്റിൽ നിന്നും ഞാൻ കണ്ണുടക്കി കണ്ടു .ഗ്രാമീണത നിഴലിക്കുന്ന മുഖ ഭാവം.ചായം പൂശാതെ,കൊഴുപ്പ്
കൂട്ടാതെ തന്നെ സൌന്ദര്യ പ്രഭ വിതറി അവളിരുന്നു
.
തൊട്ടടുത്ത സ്റ്റെഷ നുകളിൽ
നാടോടിക്കൂട്ടം പടിയിറങ്ങിയതോടെ,ഞാൻ എന്റെ ഇരിപ്പിടം അവളുടെ
ചാരത്തേക്ക്‌ നീക്കി .അങ്ങോട്ട്‌ പരിചയപ്പെടുകയായിരുന്നു .പിന്നങ്ങോട്ട്
വല്ലാതെ വളർന്ന ബന്ധം .എന്നേക്കാൾ രണ്ടു വയസ്സ് കുറയും അവൾക്ക്.പഠനം കഴിഞ്ഞ ഉടനെ ജോലികിട്ടി .നഗരത്തിലെ തിരക്കൊഴിഞ്ഞ
ഭാഗങ്ങളിലൊന്നിൽ ഒരു വർക്കിംഗ് വിമൻസ് ഹോസ്റ്റലിൽ അവൾ ഇടം കണ്ടെത്തി .എന്നെ നിർബന്ധിച്ച് കൂടെ ക്കൂട്ടി .പിന്നീടങ്ങോട്ട്‌ ഏറെ നാൾ
ഒരുമിച്ചു സഹവാസം .കഥ പറഞ്ഞും കവിത വായിച്ചും ലൈബ്രറികൾ
കയറിയിറങ്ങിയും സിനിമ കണ്ടും കൊഴുപ്പിച്ച ഞങ്ങളുടെ നഗര ജീവിതം .
വേഗം പായുന്ന നഗരത്തിൽ ,ഒട്ടും ധൃതി കൂട്ടാതെ ഞങ്ങൾ ആസ്വദിച്ച വൈകുന്നേരങ്ങൾ .ആഴ്ചയിലൊരുദിനം രണ്ടിടങ്ങളിലേക്ക് പിരിയുന്നത് പോലും തെല്ലു വേദനയാൽ . അവധി തീർത്തെത്തിയാൽ
പിന്നെ വീട്ടുവിശേഷങ്ങൾ മത്സരിച്ചു പറഞ്ഞു തീർക്കും. എന്നാൽ ആ
സുദിനങ്ങൾക്ക് പൂട്ട്‌ വീഴുകയാണ് .ഇത്തവണ അവൾ മടങ്ങി വന്നത്
അവളുടെ വിവാഹ വാർത്തയുമായാണ് .

ഒരു ധനികനുമായി ഉറപ്പിച്ച വിവാഹം .അച്ഛന്റെ മരണ ശേഷം പലപ്പോഴും അവളുടെ വീട്ടു കാര്യങ്ങളിൽ താങ്ങും തണലുമായത്
അമ്മാവനായിരുന്നു .അമ്മയും അമ്മാവനും ചേർന്നെടുത്ത തീരുമാനം
അവൾ വഴങ്ങി .അവളുടെ മണവാളന് ഏഴഴക് വേണമെന്ന് ഞാനും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു .ആലോചനയിൽ ..നടത്തിപ്പിൽ ഒരം ചേർന്ന് നില്ക്കണമെന്ന് ഞാനും കൊതിച്ചിരുന്നു .ഇവിടെ നമ്മുടെ ചിന്തകൾക്കപ്പു റ ത്തേക്ക് നീങ്ങിയ കാര്യങ്ങൾ .
. ഞങ്ങൾ കണ്ട സ്വപ്‌നങ്ങൾ .സ്വാതന്ത്ര്യ
സങ്കല്പം ...ഭാവനകൾ .എല്ലാം കൊഴിയുന്ന തീരുമാനങ്ങൾ .ആരോ എഴുതുന്ന കുറിപ്പടികൾ .അനുസരണയോടെ പാലിക്കുന്ന നമ്മൾ .ഞാൻ ഓർത്തു.

എന്റെ വാചാകക്കാരി എന്തോ പെട്ടെന്ന് നിശ്ശബ്ദ ആയി മാറി .ഒരു വിഷാദ
രോഗിയെപ്പോലെ ..അവൾ .ശബ്ദം തോരാത്ത ഞങ്ങളുടെ ഹോസ്റ്റെൽ മുറി
മൂകം വിങ്ങിയ ദിന രാത്രങ്ങൾ .പെട്ടെന്ന് നടത്തണമത്രേ കല്യാണം .അവളെ
ഒറ്റയ്ക്ക് യാത്രയാക്കാതെ ഞാനും ചെന്നു ഇത്തവണ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക്.
ഒരുക്കങ്ങൾ തകൃതിയായ കല്യാണ വീട്ടിൽ എന്റെ അവസാന സഹാവാസത്തിന്റെ മൂന്നു ദിനങ്ങൾ.പലപ്പോഴും അവൾ വിങ്ങി പൊട്ടി .ചില വേള എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു .മനസ്സ് ചോദിക്കാത്ത ..കൂടി ചേരലുകൾ .
അമ്മയോട് മറുത്തു പറയാൻ നാവു പൊങ്ങില്ല ,അവൾക്ക് എന്നെനിക്കറിയാം .

കാലത്തിന്റെ കുപ്പായമാറ്റത്തിൽ അവൾ അമ്മയായി .കൂടെകൂടെ വന്ന
ചില സ്ഥലം മാറ്റങ്ങൾ ,ഞങ്ങളുടെ അകലം വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു .ഇടയ്ക്കു ബന്ധപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴൊന്നും അവൾ മനസ്സ് തുറന്നുമില്ല .പെട്ടെന്നവസാനിക്കുന്ന ഫോണ്‍ സംഭാഷണങ്ങൾ .പിന്നെ അതും കുറഞ്ഞു.കുറഞ്ഞു വന്നു .

പിന്നെ ഞാനവളെ കാണുന്നത് ഒരു ദിവസം തീരെ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ ...നഗരത്തിലെ ഒരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഞാൻ ചെന്നപ്പോൾ അവിടെ എന്റെ
സുഹൃത്ത് ...മുഴച്ച വയറുമായി ....ഗൈനക്കോളജിയുടെ ..വാതിൽക്കൽ .
അമ്മ കൂടെയുണ്ട് .ഞാൻ ഞൊടിയിടയിൽ അവരുടെ അരികിലെത്തി .തളർന്ന
കണ്ണുകൾ.ഒട്ടും പ്രസാദമില്ലാത്ത വദനഭാവം.കണവനെ കുറിച്ച് തിരക്കിയെങ്കിലും അവളൊന്നും മൊഴിഞ്ഞില്ല.ഒരു നോട്ടം മാത്രം മടക്കി തന്ന്,
അവളെന്നിലേക്ക് ദൃഷ്ട്ടി പായിച്ചു .എപ്പോഴോ നനഞ്ഞ കണ്ണുകൾ ,എന്നെ അറിയിക്കാതെ അവൾ തുടക്കുന്നു .പറയാൻ വയ്യാത്ത ഏതോ ..സങ്കടം ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ചു,ആർക്കും പിടി തരാതെ സ്വയം വലിഞ്ഞ്,അവളങ്ങിനെ .
അടുത്തിരുന്ന എന്റെ കരങ്ങളിൽ ഇടയ്ക്കിടെ അവൾ മുറുകെ പിടിക്കുന്നുണ്ട് .ഒരുവേള ,എന്നോട് ചേർന്നിരുന്ന് ഒരു തേങ്ങൽ .എന്തോ ..
കരളു പിടഞ്ഞ ഞാൻ ....കണ്ണീരൊപ്പി ..അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചു .

വിധി വിളയാട്ടങ്ങളിൽ വിശ്വസിക്കാത്ത അവൾക്കു പിറന്ന കുഞ്ഞ്..ഒരു
വിധി വൈപരീത്യം പോലെ വിരൂപി ആയിരുന്നു .ബാല്യത്തിലെ ..ഏതോ അപൂർവ രോഗം . "അകാല വാർദ്ധക്യം "പിടിപെട്ട പോലെ ചുളിഞ്ഞു കൂടിയ ചർമ്മം.നരച്ച മുടികൾ .കുറിപ്പടികളിൽ വിളക്കി ചേർത്ത ഭർത്താവ്
അവളെ ഉപേക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു .പുതുമ തേടിയ യാത്രയിൽ ,മറ്റൊരാളെ
സ്വന്തമാക്കി ,പാതി വഴിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ചത്രേ അവളെ .ഇതൊന്നും ഞാനറിഞ്ഞില്ല .ആരും പറഞ്ഞില്ല .ഉള്ളിലേക്ക് വലിഞ്ഞ അവളിൽ നിന്ന്
വിവരശേഖരണം എനിക്കന്യമായിരുന്നു. പലപ്പോഴും ഞാൻ മാത്രം
സംസാരിക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ കമ്മ്യുണിക്കേഷൻ.ഒന്നിനും മറുപടിയില്ല .കേവലം ഒരു മൂളലിൽ ഒതുങ്ങിയപ്പോൾ ഞങ്ങൾ "അടുപ്പങ്ങളിലെ അകലങ്ങ' ളായ് "അകലങ്ങളിലെ അടുപ്പങ്ങളായി മാറിയത് ഞാനോർത്തു.

ഈയടുത്ത കാലത്ത് എന്നെ തേടിവന്ന ഒരു കത്ത് .വടിവാർന്ന അക്ഷരത്തിൽ അവൾ എഴുതിയിരിക്കുന്നു .അക്ഷരങ്ങളിൽ ഒളിപ്പിച്ച വിടവാങ്ങൽ സൂചകങ്ങൾ .4 വരി കവിതയെഴുതി ,അവൾ യാത്രയായി .പത്രങ്ങളിൽ നിറയുന്നആത്മഹത്യാ കോളങ്ങളിലൊന്നിൽ അവൾ ഇടം പിടിച്ചിരിക്കുന്നു .ഒപ്പം നല്കിയ ചിത്രത്തിൽ ,അവളുടെ പഴയ മുഖം
ചേർത്തു വച്ചിരിക്കുന്നു .മരണത്തിലും സുന്ദരിയായി ,അവൾ നിലകൊണ്ടു .
അടിക്കുറിപ്പിൽ "ബ്രെസ്റ്റ് ക്യാൻസർ "ബാധിച്ച സ്ത്രീ ആത്മഹത്യ ചെയ്ത
വിവരം .
ഞാൻ ചെന്നപ്പോഴേക്കും അവളെ അഗ്നി വിഴുങ്ങിയിരുന്നു .പട്ടടയുടെ
അവസാന ചുരുളുകൾ ,ഇപ്പോഴും ഒടുങ്ങിയിട്ടില്ല .ആ ഉയരുന്ന ചുരുളുകളിൽ
ഞാനവളെ കണ്ടു .എന്റെ മനസ്സിൽ ആ പഴയ ട്രെയിൻ യാത്രയിലെ അതിസുന്ദരിയാണിപ്പോഴും അവൾ .സുന്ദരിക്ക് വിരൂപനെ മകനായ് നല്കുന്ന ,വേഗം മടുക്കുന്ന ഭർത്താവിനെ സമ്മാനിക്കുന്ന ,അവളുടെ സ്തന ങ്ങളിൽ ക്യാൻസർ പരത്തുന്ന കറുത്ത ലോകത്ത് നിന്നും ശാന്തിയുടെ വെളുത്ത പുക ഉയരുന്ന മറ്റൊരു ലോകത്തേക്ക് അവൾ പോയി . ചുരുളുകളിൽ ..വേർപെട്ട്,കൈ വീശി
സലാം പറഞ്ഞു അവൾ പോയി .ആളുകൾ പിരിഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു . അവശേഷിച്ചവരിൽ നിന്നും എന്നെ തേടിയെത്തുന്ന രണ്ടു ചെറുകൈകൾ.അവൻ കരങ്ങളിൽ പിടി മുറുക്കുകയാണ് .ഞാൻ മുന്നോട്ടുനടന്നു .ഒപ്പം അവനും .

Sabu Ph Haridas

"ആരാണ് ഞാൻ? ഏതാണീ സ്ഥലം? ദിശകൾ അര്‍ത്ഥരഹിതമാകുന്ന ഇവിടെ ഞാൻ എങ്ങനെ വന്ന് പെട്ടു?" ഓർക്കാൻ ശ്രമിക്കും തോറും വേദനയുടെ വേരുകൾ അയാളിൽ പിടി മുറുക്കി.

അയാൾ നടന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. ചുറ്റും നിബിഡമായ വനം. ഇടതൂർന്ന് വളർന്ന് നിൽക്കുന്ന പടുകൂറ്റൻ വൃക്ഷങ്ങളുടെ മേലാപ്പ്‌. ഒരേസമയം മൂകവും വാചാലവുമാവാൻ കാടിനേ കഴിയൂ. കാടിന് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ട വശ്യമായ സ്വരൈക്യം. മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ അങ്ങിങ്ങായി അരിച്ചിറങ്ങുന്ന നേരിയ വെളിച്ചം മാത്രമാണ് സമയം പകൽ ആണെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. അതോ ഉച്ച കഴിഞ്ഞുവോ?

അയാൾക്ക്‌ തല ചെറുതായി വേദനിക്കുന്നുണ്ട്. രക്‌തം കട്ട പിടിച്ച ഒരു മുറിവും ചെവിക്ക് മുകളിലായി ഉണ്ടെന്ന് അയാൾ മനസ്സിലാക്കി.

ഓർമ്മകൾ ശൂന്യമാണ്. മുഖങ്ങളൊന്നും ഓർത്തെടുക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല, സ്വന്തം മുഖം പോലും. കൈയിൽ ആകെ ഉണ്ടായിരുന്ന തുകൽ സഞ്ചിയിൽ പരത്തിയപ്പോൾ കുറച്ചു മുഷിഞ്ഞ തുണികൾ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അതിൽ.

നടന്ന് നടന്ന് അയാൾ ഒരു അരുവിക്കരുകിൽ എത്തി. മുറിച്ചു കടക്കാൻ മാത്രം ആഴമുള്ളത്. ദാഹം ശമിച്ചപ്പോൾ അയാൾക്ക്‌ ഒരു നടപ്പാത ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു. അത് പിന്തുടരുന്ന് അയാൾ ചെന്ന് പെട്ടത് ഒരു കുടിലിന് മുന്നിലാണ്. അപ്പോഴേക്കും വെളിച്ചത്തിൻ്റെ നേരിയ രശ്മികളും മാഞ്ഞിരുന്നു. ആകാശകരിമ്പടത്തിൽ നക്ഷത്രങ്ങളുടെ മിന്നാമിന്നിക്കൂട്ടം തിളങ്ങി നിന്നു.

പതിഞ്ഞതെങ്കിലും മനോഹരമായ ഒരു സ്ത്രീ ശബ്ദം ഈണത്തിൽ പാടുന്നത് അയാൾക്ക്‌ കേൾക്കാനായി. കര്‍ണ്ണാനന്ദകരമായ സ്വരഭേദം. എവിടെയോ കേട്ടുമറന്ന ഒരു താരാട്ടിൻ്റെ സാന്ത്വനം അയാൾക്ക്‌ അനുഭവപ്പെട്ടു.

"എന്നെ ഒന്ന് സഹായിക്കണം......", അയാൾ ഉറക്കേ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

പാട്ട് പെട്ടന്ന് നിന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു വൃദ്ധനായ മനുഷ്യൻ ഒരു കൈവിളക്കുമായി വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്ക് വന്നു.

"ദദൂ, എനിക്ക് വഴി തെറ്റിയെന്ന് തോന്നുന്നു. ഇവിടെ നിന്നും അടുത്തുള്ള പട്ടണത്തിലേക്ക് പോകാനുള്ള വഴി പറഞ്ഞു തന്നാൽ വലിയ ഉപകാരമായിരുന്നു."

"സാഹിബ്, വഴിതെറ്റാൻ ഇവിടെ വഴികളിലൊന്നുമില്ലല്ലൊ. ഏറ്റവും അടുത്ത പട്ടണം ഇവിടെനിന്നും നാല് ദിവസം ദൂരെയാണ്. എന്താണ് അങ്ങയുടെ പേര്?"

"പേര്.....എൻ്റെ പേര് ......ഒന്നും ഓർക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. തലയിൽ ഒരു മുറിവുണ്ട്, നല്ല വേദനയും. ഇന്നിവിടെ ഒന്ന് തങ്ങാൻ അനുവദിച്ചാൽ നാളെ ഞാൻ വെളിച്ചം വരുമ്പോൾ യാത്ര പുറപ്പെട്ടോള്ളാം....."

വൃദ്ധൻ എന്തോ ആലോചിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. വിളക്കവിടെ വച്ചിട്ടയാൾ അകത്തേക്ക് കേറിപ്പോയി. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു പാത്രവുമായി തിരികെ വന്നു. പഴവർഗങ്ങളും ചുട്ട കാട്ടുകോഴിയുടെ ഇറച്ചിയും കഴിച്ചു വിശപ്പടക്കുകയും , മുറിവിൽ ഏതോ പച്ചമരുന്ന് വെച്ച് കെട്ടുകയും ചെയ്‌തപ്പോൾ അയാൾക്ക്‌ നല്ല ആശ്വാസം തോന്നി.

അത്യന്തം തണുപ്പുള്ള ആ രാത്രിയിൽ, വൃദ്ധൻ ചുള്ളിക്കമ്പുകൾ കൂട്ടിയിട്ടു തീ ഉണ്ടാക്കി. പിംഗളവര്‍ണ്ണമുള്ള ജ്വാലകൾ ഇരുട്ടിൻ്റെ വാരിധി കീറിമുറിച്ചു കൊണ്ട് മേൽപ്പോട്ടുയർന്നു.

"സാഹിബിന് എതെങ്കിലും ഓർമ്മ വരുന്നുണ്ടോ?"

"ഇല്ല...ശ്രമിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല. നല്ല ക്ഷീണം. എന്നാൽ ഉറക്കം പിണങ്ങി നിൽക്കുന്നു. സമയം എന്തായി കാണും?"

"ഇവിടെ രണ്ട് സമയമേയുള്ളു, ഇരുട്ടും വെളിച്ചവും. അതിലപ്പുറം അറിഞ്ഞിട്ട് കാര്യമുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നില്ല."

"ദദു എന്താ ഇവിടെ, ഈ കാട്ടിൽ? ഒറ്റയ്ക്കല്ലയെന്ന് മനസ്സിലായി, നേരത്തെ ആരോ പാടുന്നത് കേട്ടു. അവരെ പുറത്തേക്കൊന്നും കണ്ടില്ലല്ലൊ?." അയാൾ ആരാഞ്ഞു.

ജീവിതം കൊടുക്കലുകൾ നിർത്തിയെന്നും ഇനി എടുക്കലുകൾ മാത്രമേ ബാക്കിയുള്ളുവെന്നും തിരിച്ചറിയുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന ഭാവശൂന്യതയായിരുന്നു ആ വൃദ്ധൻ്റെ മുഖത്ത്.

"അതൊരു കഥയാണ് സാഹിബ്......ഒരു