Pred Ogledaloto na Vistinata by Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski (e book reader free txt) 📕

ако до вчера Јас скришум ѕиркав во неговите длабочини

сега нека Тој

кога месечината ќе бликне со полниот сјај и ја осветли мојата душа

ѕирне во длабочините

и нека во некоја длабочина што ќе ја види неисполнета

го остави својот скриен таен шепот на Љубовта.

Малку е будалесто,зарем не,но

посакувам да нема кров на ниедна куќа

ќе бидат преголема пречка за соништата што се раѓаа во срцето,

не мислете дека ве лажам

од солзите научив да правам бесценети кристали

со кој ќе направам најубав небесен лустер

ќе го закачам да свети со млечнобела светлина

во недогледниот салон за прием на вашите нови утра.

Сепак,нема да ви кажам Збогум

Зошто Феникс ми кажа дека во мојот речник не постои тој збор.

Ме закопавте во пепелта на вашиот заборав

Ме закопавте во пепелта на вашиот заборав

Без да ми ги спуштите моите тешки клепки

И седнавте околу оганот,исто како пијаните Татари

Неслушаќи го шепотот на Судбината

Која низ шумот на сите тивки потоци ви зборуваше

Дека сум од родот на Феникс.

Евеме,без бунило во себе

Источно од вас,но во близина на вашите сенки

Дојдов

Не да ви ја продадам,туку да ви ја подарам темнината

Онаа истата која и на Лазар му ја подаривте

А вие,затегнетеги вашите измитарени кожи

И почнете да копнеете за светлината на ѕвездите.

Но пред да се згрчите

И очите да ви набабрат

Раскинетеги вашите млаки соништа

За дланките ви бидат празни

Не ми кажавте тогаш барем збогум

Не ви кажувам сега добре ве најдов

Само

Евеме,без бунило во себе.

Милениумска Приказна

Се родивме кога се раѓаше времето во просторот

Заветуваќи се да се раѓаме повторно

И повторно да умираме

Се додека Љубовта не не повика Кај Себе

Се раѓавме со чекор во Иднината

И Мисла во Минатото

И

Живеев во Првиот Милениум

Гледаќи како Музиката го храни Небото и Земјата

Како ја мири водата

Како го милува оганот

Вториот Милениум мене ме хранеше со Поезиа

И во пустината додека скитав

И покрај реката додека одмарав

И кога бев на Врвот од Планината

Ама

Третиот Милениум го преспав

Ете така како секој Човек

Кој само стои на ветромината

Четвртиот Милениум

Ех,бесцелно го прошетав и го потрошив

Во Петиот Милениум

Само пиев вино

И со Курви Спиев

Гревовите им ги оставав на набожните

Шестиот Милениум

Проклетството ме стигна

Љубовта само утеха ми беше

И

Евеме сега во Седмиот Милениум

Со дилемава моја

Дали навистина постоењето мое

Ветриштата ќе го избришат

Или смрта ќе ме награди со осмиот Милениум

Молк

Кога ми ја оковаа душата во пранги

Го гледав крвникот кој ја уби Љубовта

И го прашав

Во која романтична приказна сега ќе живеам

Кога секогаш ме сакаа погрешни луѓе

Молчеше

Исто како времето кое чмаеше во чекалната на сите неродени утра.

Не греши Душа

Кога

Ти уништена од Љубовта

И Јас поразен од Тагата

Ќе се стретнеме помеѓу Земјата и Неботот

Каде што надежта се раѓа и умира

Со измиени очи од молитви

Дали токму тука ќе разбереме

Дека Сонцето отсекогаш лежело на нашите Чела

И слободата ни била во крвта од раѓање

Или

Исплашени од суровата вистина ќе седиме на каменот црн

Гледаќи ги нашите обраснати хумки со пиреј

Како ветриштата ги разнесуваат.

Но ако повторно ми кажеш со твојот бесилен кикот

Не греши душа

Ќе ја оставам пред тебе мојата чемерна шегобијност

Плачот на смеата

И грчот на Животот

Запишани во нашата Религија на нејасана Љубов

Нечекаќи да биде пак Тишина

Само ќе се надраснам себси

Вивнуваќи се во височините.

Не ми ја гаснете месечината во очите

Го делкав србот од далечното минато

И таман празнината пукна во мене

Се најдов во нечиј мрак

Помислив,ова е некоја нова загатка на животот

Тоа ти било

Нечија Матка

На која ли и припаѓа,пробав да откријам

На Анѓа ли,или Цвета,или недај Боже на некоја луда Индијка.

Етети

Старите Богови повторно ме казнуваат

Којзнае можеби така сакаат да ја искорнат алчноста за слава од мене

Сакав да им кажам

Доста ми е од крвавите гозби

Доста ми е од сладострасни безредија

Беседев за светот

И за невиноста на мугрите

Не липав кога молчевте

Молчев кога внатрешниот оган ми го палевте

Сега

Кога веќе не сум ни цицалче

А незнам дали сум проклето копиле

Или сум плод на маѓија

Сега барем

Не ми ја гаснете месечината во очите

Оставете таа нека свети

Во овој мрак

Не Сонувај

На перницата,каде што стражареа моите соништа

Јас треперев малку исплашено

Чуваќи ја под клепките полумртвата надеж

Лежев и со погледот во бескрајот,го барав

Крајот на дождот кој лиеше кисели капки.

И сакав,секогаш кога бев буден да кажам

Простими,што се верив со гревот

И што сум веќе стар да гледам во ѕвездите

Не ми долкува веќе Бајки да раскажувам

Ни пак да лажам,дека бурите уште беснеат во срцево.

Навистина

Прости им и на дните кои не одминаа

Ќе ја обвинам за тоа есента,која беше малку тмурна

И ќе го украдам молкот

За да ја прекриам така полесно болката.

Кога ќе го пронајдеш утрото

Каде се гледа небото од прозорот

Тогаш не сонувај

Зошто соништата се залепени на мојата перница.

Којзнае дали воопшто е испратено ова писмо.

Мислам дека е ова писмо,кое беше прекриено со девет прсти од прав.го пронајдов додека пребарував по старите спомени спакувани во полураспаднатите куфери...не се сеќавам дека сум го напишал,зошто не се сеќавам дека некогаш воопшто сум сакал...но сепак...мислам дека е неиспратено писмо...

Ова утро беше премногу гордо за да раскажува насекаде за мене,а и овие проклети солзи,кои предавнички се лизгаат низ образите,молчат ,гледаќи ме како тажно ги прегнувам лилавите сенки кои ги донесе ноќниот ветар во моја близина.

Зарем не гледаш,дека папсано околу нас се влечат сите борби,порази и победи,молеќи не барем еден ден да го затвориме чистилиштето што го отворивме помеѓу небото и земјата во името на Животот.

Одам,незнаќи каде одам,и колку за утеха,снегот кој веќе е тука во близина ќе дојде,прекриваќи ја патеката изодена,бришеќи ги моите стапалки,и на улицата по која одев,и на овие празни приградски улици.

Станав,несакаќи уште еден жител повеќе на темнината,тоа тебе ништо не ти значи,барем тука никој не споменува судбина,никој не споменува болка,тука сите молчат,и во сопствениот молк се среќни.

А толку лесно ја прескокнав границата на невозможното,веруваќи силно во себе дека со тебе ќе ги пронајдам работите кои не постојат,но дождот,беше тој кој сурово ме враќаше во реалноста,кажуваќи ми дека е подобро да стојам на прозорот и да ги бројам неговите капки,отколку да верувам во илузијата која секогаш ја распостилаше,а јас не ја гледав.

Како некогаш,ги оставам мислите да танцуваат на онаа иста стара зелена дрвена клупа,со некоја друга жена,која повеќе е сенка отколку жена,со голема празнина во себе,повеќе гледам во сонцето отколку во неа,а тоа заспива во прегратките на самракот,оставаќи не во новото неродено време да го бараме животот во кој нема секојдневно умирање.

Ако мислиш дека е толку лесно сликите кои живеат во мене да ги претворам во зборови,се лажеш,кажими барем со колку зборови да ја опишам твојата невина насмевка,или мојата болка кога замина без збор,или како да ја опишам сончевата светлина кога се преливаше во прамените на твојата коса,како..како да напишам дека повеќе векови стојам повторно на истото место,чекаќите да се вратиш некаде низ некој временски ходник.

За крај,сепак го пуштам нејасниот поглед некаде напред,во некоја за мене непозната куќа каде звуците родени во клавирот ја свират..Одата на Радоста..гледам,оставаќи ги желбите да се претвората во пеперутки кои ќе летаат насекаде во просторот.

Повеќе Исповед,Помалку Молитва

Сум се оддавал на блуд, разврат натопен со алкохол и опијати

сум ги гребел ноќите и дните додека крв не потече од нив

сум ја силувал сопствената душа

убедувајќи се себеси дека е подобро да изгорам во грев

отколку да го барам недостижниот мир во срцето,

сум ги губел свеста и совеста до помрачување на умот

сум бегал од вистината јавајќи на лагата

сум го извалкал образот по кој сум создаден за љубов

а не за предавства

ама не сум намразил никого

за ете да му посакам пеколни маки од кои не се излегува. 

Плачам, затоа плачам,

зашто омразата не ми го киднапирала срцето,

не се вообличила во мене како суетен превез врз очите

па сеуште умеам да видам колку сум глупав и бескорисен.

Го гледам злото како се распослало врз Битисувањето

безидејноста, лицемерството и алчноста насекаде го черечат светот

моќта е убедена дека може изгрејсонцето да го направи зајдисонце

го гледам злото како црниот плашт го распостила

војната што ни ги распнува душите и земјата ја пеплоса

профитот што ни ги поцрнува очите правеќи не Ѕверови

целта ги оправдува средствата глаголат тие

тие ете така ја правдаат омразата кон ближниот свој

и се разделува љубов од почит за да се владее со ум и тело

и се гази во крв до колена

за да му се направи на другиот тоа што не сакаме нам да ни се прави.

Ете, затоа плачам

зашто сум слаб и недостоен да го прегрнам светот

зашто никогаш не сум мразел

ама не знам како на другите да им го подарам тоа без да се возгордеам. 

Плачам

затоа што не го мразам непријателот свој

ама не умеам ниту да го возљубам во срцево.

Плачам затоа што сум грешен.

Затоа жали ме, прости ми и научи ме Господи!

Под Сенката на Вавилон

Не ме слушајте мене

Не е важно за вас

Дали сум ранет,или мртов

Дали сум горе некаде

Или сум долу врзан во стегите на времето одминато

Вие,вие стиснетеги забите и слушнетеги

Стените на Вавилон што ќе ви кажат.

За првата ,втората и третата ноќ,одмавнете со рака

Во четвртата радувајтесе заедно со пеперутките

Петата сама ќе ве понесе,низ пламенот што ќе ви го даде

Со шестата издегнете над сите Победи,и распливнетесе во сите ширини

Но

Но од седмата плашетесе,и сокријтесе

Позади вашата судбина,и позади сите ваши копнежи.

Вие на сето ова ќе кажете

Далеку е Вавилон закопан

Но агонијата која ќе ве опседне ќе ве разувери

Бидете крваво искрени и соочетесе со суровоста на реалноста

Ова не се само празни фрази,повеќе е крик

Дека е така

Погледнете самите колку убаво ви стои тагата на вашите ликови

Не ги разбирате зборовите зарем не

Затои и не ги гледате световите околу вас.

Но ајде

Ќе ве облечам со облеката на пурпурот

И ќе ве обложам со злато и смарагди

Но сепак тајната на Вавилон нема да ви откријам

Зошто таа е сокриена во сите живи Блудници

Во сите валкани гадости и плуканици

Но сепак ќе ве опиам со виното на гневот

И ќе ве поведам кон сите бесрамни раскоши на душата

Каде не сте соучесници во гревот

Не сум очаен сега

Но ќе одиме заедно во оној ден

кога нема да се плашите од светлината

и кога ветерот ќе си игра со нашите образи

вие сега заборавете на мојата иднина

само излезете од сенката на Сонцето

за да го видите вашиот следен чекор

кој не е направен од навика.

Зборот збогум го кажуваат тие кои се верни на смрта

Додека зборот повторно

Ќе го кажам кога вие

Ќе ја проголтате плунката

Гледаќи како сите заминувања исченуваат.

Ова не е крај

Бидеќи одразот не го познава тоа чуство

Повторно

Повторно

Утре

Или следната есен ќе бидеме под сенката на Вавилон.

Подарок од Небото

Се појави одеднаш

Како цвет кој му пркоси на времето

Подаруваќи ми бакнеш со вкус на сон

Соленоста на твоите усни

Со допирот на моите станува најубавата небесна медовина

Помешана со нектарот на вечноста..

Додека те држам за дланките галебите пеат некоја заносна симфонија..

Сите мои копнежи,сите мои надежи сега се пред тебе.

Нахраниме со силата која извира во длабочините на твоето срце..

Прегрниме со светлината на твојата душа каде трепери бескрајната топлина…

Ја чуствувам твојата покривка која полека паѓа врз мене

Некаде на рабовите е опшиена со зален прав..

Прегниме

И со прегратката да тргнеме према изворот

Каде животот низ весел клокот се раѓа..

Знам,и знаеш

Дека тие патеки кон изворот се исполнети со мирисот на темјан и лавор…

Ти ги подарувам јас,моите бакнежи не како договор за сигурна иднина

Туку како завет кој само смрта ќе го избрише…

Не чекај да ти подарам ружа црвена

Посадиго твоето семе во моето срце

И во таа трепелива градина

Секое утро со најубава насмевка бериги најцрвените и најмиризливите ружи…

Се појави одеднаш

Носеќи ги сите дождови кои ја миеа темнината околу мене

Се појави одеднаш

Насмеана со поглед кој ги носеше сите ѕвезди на небото

Се појави одеднаш

За да ги заборавам лелеците,тие тажни еха на скршеното срце

Се појави одеднаш

За да ми ја кажиш наједноставната смисла на животот

Дека Лагата е Човечка,Вистинста е Божја.

Пробав да го мерам времето

Пробав да го мерам времето

Но мојата педа беше премала

Чекорот беше преспор

Минутата кратка,пократка од јадосан здив

Часот тешко доаѓаше

Денот изминуваше без да го забележам

Колку ли недели изминаа се прашувам

Месеците воопшто не ме сакаа

Можеби затоа што ветерот ми ги крадеше од пред очи

Ах Години

Само крикнувам под сводот на Месечината

Зарем и вие станавате само бројки на хартијата

Што не се сеќавам на вас

Пробав да го мерам времето

Но тажниот звук на виолината

Низ пискотот свој зборуваше

Не го број времето

Зошто со секој изминат миг,ти стануваш сенка во просторот.

Пробај да заплачеш

Пробај да заплачеш

Исто онака

Како што секогаш плачевме во оние денови

Кои небеа дождливи

Знаеш

Земјата не го бараше тоа од нас

Но

Ние премногу ја сакавме

Та ќе седневме како некои скитници

И некаде од длабочината на душата

Ги собиравме капките на животот

Пробај

Навистина пробај да заплачеш

Зошто Јас

Преморен сум од овој живот

Толку сум преморен

Што понекогаш

Вистински се плашам дека ќе немам сила ни да умрам.

Пробај да заплачеш

Повеќе за земјата

Помалку за мене

Пурпурно Цветови

Додека Пурпурноста венееше покрај ѕидините на Манастирот

Непогалена од Човечка рака

Заблудените,лудите,богами имаше

И праведни ама им ги вадеа очите

И во мракот ја голтаа иднината незаситно

И

Со врелината на здивот,се пикаа во разни писанија

Бараќи некое копиле на мигот нероден

Да ги прогласи за мислители на столетието.

Само Малкумина

Кои се радувававме на Месечевата песна

Предевме со глаголењето некое бесконечие

Кое како пролетија одеше во неврат

Чекаќи тогај некое полупијано Монашко признание

Негледаќи дека и ние сме во најубавото обличе на малоумие

Кое не