Pred Ogledaloto na Vistinata by Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski, Nikodin Cernodrimski (e book reader free txt) 📕

74

Содржина

Ако ви кажам

Ако ме разберете правилно

Ако некогаш заспиам

Ако сте Пагани

Арс Лонга Вита Бревис

Бидете мои гости во Светлината

Бисерна Солза

Брлива Трева

Ве поканувам пријатели

Да верувавте во Маѓија

Да можев да се заљубам сам во себеси

Ден Денови

Дозволетеми

Единствен грев прават сега очите

Ех само ќе кажам

Жената која се плашеше од Љубовта

Живи Јуди

Земјата Бара Орачи

Ѕвезден непокор

Изгубени во Сегашноста

Ја расчепатив Гордоста

Каде да го пронајдам сопствениот мир

Ќе биде како што е запишано

Ќе наздравам вечерва за Љубовта

Лажна Љубов

Липтеж за нов изгрев

Мајко Не грижисе за мене

Малку Будалеста Песна

Малку наликува на Љубовна Песна

Ме закопавте во пепелта на вашиот заборав

Милениумска Приказна

Молк

Не греши Душа

Не ми ја гаснете месечината во очите

Не Сонувај

Ова утро беше премногу гордо за да раскажува насекаде за мене

Повеќе исповед,помалку молитва

Под Сенката на Вавилон

Подарок од Небото

Пробав да го мерам времето

Пробај да заплачеш

Пурпурно Цветови

Ркулецот на лудилото

Самарџија

Само Молчи Сенко

Се е тивко наоколу

Се побунив против Бога

Секогаш кога сонцето заоѓа

Скриен во тајните на стиховите

Со Благословот на Русалките

Сокријтеме под порите на вашата кожа

Сурови Сеќавања

Твоето име беше Љубов

Тивко Тивко Момчиња

Убијци на Сништа

Чуден патоказ е болката

Чудото на Парадоксот

Ако ви кажам,пак нема да верувате

Пеколот може да се слика,но неможе да се наслика,сите човечки поими за него не се ни сенка од неговата стварност..ќе поверувате ли

Ако ви кажам дека се викам Никодин.ќе ми поверувате ли..

..ако повторно ви кажам дека се викам Трајче,ќе ми поверувате ли..

Или дека имам илјада и едно лице..илјада земни,и едно Небесно

Пак ќе ми поверувате,,или дека сум од раѓање Паган,од младоста Христијанин.

Ако ви кажам дека понекогаш и криљата ми се видливи,ќе поверувате ли

Но некои зборуваат дека канџите ги осетиле премногу добро

Кажете ѕвер сум,крв низ мене течи,во пеколот ме научија за сето ова

Неверувате,неверувате дека и со Кербер во очите се гледавме

Незнаете како е со морниците трка да правите

Незнаете насмевки да крадите,незнаете да Богохулите,а зборувате за болка

Незнаете да ласкате,незнаете како е да станеш предавник на самиот себеси

Во пустината се плашите да скитате,од тишината бегате

Пиете вино и пијани сте од првата чаша

Чекате ,да чекате чудо кое ќе ве извади од зачмаеност

Ех,затворен круг во вашиот ум

Сега ќе направам два,или пет чекори назад,сеедно

Да се пресоздадам,да го разбудам Ангелот,

Да ме однесе подалеку од овој пекол,каде никој на никого не верува

Каде љубовта е грев,а ноќите безимени

Вистина е

Од гревот може пак да се подигне до невиност

Ќе замолчам

Не сакам повеќе да ја вознемирувам и онака вонемирената внатрешност.

Ако ме разберете правилно

Пред да прочитате,би ве замолил,дајтеми парче од вашиот сон,за да ја видете мојата реалност,за потоа да биде се обично.

Ако ме разберете правилно,ќе знаете дека ја зборувам Вистината

И конечно ќе знаете кој Сум,и дали мислам зло

Немислете дека сум пиел живототворен сок од лишај

Но тоа беше кога бдеев само миг врз историјата на Човештвото.

Навистина,криља ми недостасуваа

Но се се случи откако ја посетив Галеријата на желби

Стигнав таму,по вечното трагање низ прегратки,бакнежи и насмевки

И по некоја тајна провлечена воздишка.

Среќен сум,што ги одминав црните водоскоци,од кои течеше злото

И темната густа ноќ,каде сите беа тажни и осамени

Ете таму,од оловните облаци врни страв

И криковите се пострашни и од пеколните.

Интересно,од бреговите на заборавот,дојде Детето

Малку плачеше,тргаќи го погледот на страна,знаев

Дека ја виде Пустината во мојата душа

На ова,од Десно,и толпата Демони се смееа.

Но,тој со моја помош,јас со негова помош

Отпатувавме позади облаците

Без да го распараме небото

Немаше копнеж во ова,се беше само заборавена игра.

Малку е будалесто,но и од овие далечини се гледаа чавките на земјата

Ги немаше само бедните и ситни души на видикот

Додека изгубените соништа,немирните години,и срушените илузии

На север,на провалијата од времето,правеа Кула слична на Вавилонската.

И стигнавме,на мало парче,слично на Рај

Каде тајната на Човештвото се чуваше,оставивме

По една искрена бисерна солза

Тоа ти било клучот за светот на сите ѕвезди.

Да не должам,го искористивме правото на сопствена тишина

Во која течеа настани измешани со сиромашни,богати,болни,фанатици

И реки течеа,кои час беа сини,час беа крвави

Бевме предупредени ова да биди судбинско премолчување.

Всушност Јас ништо не реков

Само моите прсти зборуваа

Можеби некој друг ден ќе дознаете за продолжението

Сега надвор врни..плаче небото малку,плачи душата моја повеќе.

Нова Битка со Сеќавањата

Застанавме со Ноќта пред Огледалото на Вистината

И молчевме

Со малку наведнати глави

Оти налет да се сторат

Зборовите веќе ни беа испокинати

Навистина,таа беше помудра

Додека Јас бев со пократок век

Но лепливата топлина без мирис и без боја

Не натера

Да кажеме се што не кажавме кога бегавме од болката

И ете

Се отвори тогаш чудесниот цвет во окото

И рикна огнената пупка,малку беше на еден крај лилава

Ама чмаела покрај срцето

И зеде низ прстите да ја растргнува пајажината на староста

Некои ова ќе го наречат нова битка со сеќавањата.

Ако некогаш заспиам

Сонуваќи живи соништа

Дали Ти

Како некогаш

Со сјај во очите ќе седиш спроти месечината

И ќе ги читаш повторно моите песни.

Нема да се спротиставам

Кога ќе го корнеш јадот од срцето

Ако некогаш заспиам

Сонуваќи живи соништа

Дали Ти

Цветот на пакоста што прорти во дамнина

Ќе го смириш во дамарите

Правеќи така беспричинската радост да ми ја грее крвта.

Кажав што имав да кажав

Зарем не

Во далечините плачиш со жолта јанѕа

Паѓаќи пред споулавената смеа

И прегрнуваќи ја соптвената сенка

Да,кажав што имав да кажам

Сега слободно меретеги моите чекори кои одат во неврат

И прстите исечетеми ги

Но мојот сон и досега

Беше повистински од се што сте сонувале вие.

Ако сте Пагани

Ако сте Пагани ,веќе го знаете

Ако сте ништоверци,насмејтесе и на ова

Како и на се друго што се смеете

Беше мирна,беше тивка

Толку тивка што понекогаш и тишината неможеше да ја препознае

Не зборуваше,не беше нема

Но во погрешен момент изврши емоционално самоубиство

А толку долго го чекаше совршениот момент

Кога болката ќе се смиреше,таа да си ја раскини сопствената кожа

И да каже насекаде,Јас сум Самовила

Но утехата,таа проклета утеха,ја однесе во ѓаволскиот круг

Каде внатре,само едно слушаше,не си родена за љубов.

Глинена девојка,да, ќе ја наречеме глинена девојка

Ќе ја поставиме во центарот на сите галаксии

Гледаќи како ѕвездите и се радуваат

Можеби тогаш длабоко ќе воздивнеме,без да се проколнеме

Додека наоколу три земни сили се соединуваат

За повторно да кажат

На човекот не му е дадено да гледа чуда

Само срцето ја има таа привилегија

Но

Порано или покасно сето ова ќе го разберете

Паганите за ова знаат откако се роди времето.

Арс Лонга Вита Бревис

Илјада,а којзнае можеби беа Петилјади Безимени Сенки

Го мешаа дождот со сопствениот зној,трулеш и плач

Стоеќи на плоштадот небаресе се Величествени Небесни Столбови

И ја голтаа тишината која се лизгаше меѓу нив.

Им шепотев прво тивко,потоа посилино,потоа викав

Арс Лонга Вита Бревис

Но тишината околу нив беше толку густа

Што помислив дека и од мирисот на зората тие се плашат

Стоеа,стоеа продираќи длабоко во темнината на сопствената душа.

И потоа некој нека каже дека вреди да се запри времето

Кога несватеното,премолченото се само порази и бегање од оваа стварност

А стравот е само блескав трофеј за чување на солзите

Добро месечино барем ти ме разбираш

И без никаква маска на себе стојам спроти тебе,со сјај и копнеж

Се колнам пред тебе,иднината не ја голтам,само чекорам со неа.

И,еден ден кога спиралата на животот нема да врти,ќе заминам

Со мојот немир,оставаќи го само сеќавањето за насмевките,зборовите

И тишината презрена

Но повторно некој друг кој ќе сонува заедно со пеперутките

На некоја нова Агора ќе шепоти или ќе реви

Арс Лонга Вита Бревис

До некои килави,лигави и испотени сенки.

Бидете мои гости во Светлината

Ќе ве поканам да бидете мои гости

Еден ден

во многу светлина и без грам темнина

ќе ве поканам и ќе ве поведам

Надвор

И од времето

И од просторот

Таму

Каде што и судбината не постои

Ете таму

Само да знаете

Започнува да се плете концептот на новото раѓање

На Човекот

Кој нема да тагува за Љубовта

Кој срцето нема да го води во нови порази

На Човекот

Кој секоја нова битка ќе ја води со насмевки

Каењето ќе биде само мртво минато

Понекогаш,кога новото утро ќе се раѓа

Змеови ќе летаат,и на исток и на запад

Додека на југ Поетите ќе ја слават Вечноста

Само на Север.ветерот ќе ги гали сите по косите

Но дотогаш

Вие оставетеги настрана сите тешки воздишки

И пригушени крикови

Исперетеја крвта од вашата совест

Седум дена хранетеги врапчињата на вашиот прозор

Прегнете тројца непознати на улица

Од скитниците не ја крадете тишината

И не зборувајте постојано дека другите се идиоти

Да ,еден ден

Чекајте кога прво ќе дојдат самовилите

И ќе ви кажат време е

Вие тргнете без страв во себе

Ќе ме видите некаде пред вас на патот

Како се прегнувам со Иднината.

Бисерна Солза

Додека во просторот,помеѓу небото и земјата

Се мешаа настаните

На колена крвавии клечам и шепотам

Евеме

Вечерва дојдов пред Стерната на Марко

Со мојата бесценета Амајлија

Која знаеш и ти ја носам уште од детството

Мојата една единствена Бисерна Солза

Која ја пролев токму тогаш кога судбината си играше

Ќе ја оставам крај врелото твое

Некај,нека ја збезни

Некаја,нека ја здиви

Нека и даде Паганска Моќ

Ќе ја оставам

Три дни,или подобро четириесет дни

Нека ноќева,нека пладнува

Кога виежот на Волците ќе го чујам

Ќе знам дека ме бара.

Брлива Трева

Ова е Крастава Година

Та наместо жолтенило наесен,ќе плисне крв

И од коските растурени што ќе бидат

Ќе се соѕида кула чемерна до небеса

Крикот на Ѕверот,секое изртено семе ќе го лапа лакомо

А сенките,некрстени и крстени,нербаре стаорци ќе се глодат

Очите ќе им прскаат како костења зрели

Сироти Долилки,ќе нема што да подојат

Само горчливата тага во стомакот ќе ги боли

Броете сега во сивилово камени стапалки

И оплакувајтеги живите

Не пцалам,не спиам

Последната шурка на сонцето ја видов кога се лизгаше

Додека

Сето ова го изглаголи треварот кој џвакаше брлива трева

Ве поканувам пријатели

Ве поканувам пријатели

Не кажувам сега простете што ве пишувам со мало п

Вистинските Пријатели нема да ги напишам ни со големо П

Знам дека нема да ми замерат

Ве поканувам

Не повторно во мојата душа

Туку да застанете сега

Пред моите стапала

Ете таму се сите ваши плуканиици

Лиги и лицемерија кои ги оставивте кога грбот ми го вртевте

Ама

Се исповедав,за гревот мој

Што ви дозволив

Да роварите

Насекаде по одаите на душата

Ете се исцедија и етеги крај моите стапала

Дојдете и земетесиги вашите лиги и плуканици

Ве поканувам

Ако не ,ќе ги оставам на крстопат

Нека залудени баби ги соберат

И кога чинките на полноќ ќе ги прават, ги фрлаат во оганот здивен

Ако

Сега кажува со голема леснотија ако

Ако не бевте вие

Немаше да знам кој сум јас

вие

Еве повторно ве пишувам со мало в

вие

ќе останете со мало в,со мало п

додека мојата душа е сега вистински полна

со копнеж кој вие ми го крадевте

Ако

Сега кажувам со голема леснотија ако.

Да верувавте во Маѓија

Да верувавте во Маѓија

Незборувам за залудени бабетини

И вообразени Пророци

Тогаш ќе знаевте дека сум Прастар Маг

И дека Светиот Жезол го претворивц во Чудотворно Перо

А душата Прастара ја распарчив на стотици стотици стихови

Се сомневате,но

Таа само патува во Ходниците на Времето

Да Верувате,онака Вистински,како што верувам

И вие можеби ќе можевте да ја видете вашата

Прастара Душа

Да можев да се заљубам сам во себеси

Да можев да се заљубам сам во себеси

Никогаш,ама никогаш немаше да се повредам толку силно

Да можев да се заљубам сам во себеси,ќе трепкав со очите

И немаше да оставам Месечината тешко да воздивнува

Еххх да можев

И водата од студена чешма што ќе ја пиев сласт ќе носеше на Душата.

Да можев да се заљубам сам во себеси

Виното само за Благослов ќе го пиев,и рани од младоста ќе лечев

Постојано поразите во победи ќе ги правев,и ќе се прашував малку зачудено

Како да се прегрнам сам себеси.

Да, Да можев да се заљубам сам во себеси

Ќе знаев да кажам илјада и еден убав збор,и

Можеби ќе бев повторно како некогаш дете

Ама

Неможам,ни тоа неможам да го направам

Сум го скршил огледалото додека сум одел во темнината.

Ден Денови

Стравот стана нашата иднина

Отровот нашата храна

Додека пукнатините на свеста ги полниме со туѓата болка

И пробај тогаш да сакаш

Одиш до дното

И шепотиме без сјај во очите

Додека скитаме небаре сме сенки

Оставаќи трага на постоење

Само врз валканите чаши

Каде пелинот ни го сервираат

Ден денови

Само пресликани празни капки во потокот на времето

Зарем навистина ја избришавме

Изгравираната небесна вистина од нашата кожа

И оставивме ден денови

Да умираат побрзо од нас

Дозволетеми

Дозволетеми моите солзи да потечат

Пред тие да се исушат некаде длабоко во Изворот на Душата

Навистина Дозволетеми

Зошто гревот залепен на градите од една Блудница ме вика

Навистина дозволетеми

И мирувајте во вашата лага дека сте поголеми Светци од мене

Нема да ги осудам вашите мисли за сето ова

Ќе оставам вашата срамна смрт да го направи

Навистина,доволетеми

Моите солзи да потечат заедно со Гласот на Невиноста.

Единствен грев