Reckless Heart by Crimson Skye (ereader for android TXT) 📕

Lumipas ang dalawang araw at hindi na muling nagkita ang dalawa. Abalang-abala ang lahat sa paghahanda sa ika-dalawampong kaarawan ng nag-iisang anak na babae at ang nakatakdang magmana ng lahat ng ari-arian ng makapangyarihang angkan ng Zeal. Nanggagalaiti naman ang panganay na anak ng pamilya ng malaman ang bali-balita.

“Hindi ako makapaniwala na sa babaeng iyon ipamamana ni Dad ang lahat!” Bulalas nito saka inihagis ang hawak na wineglass sa pader. “Sa isang anak sa labas pa?! Damn!”

Marahan namang lumapit ang nobya nito at pinakalma ang kasintahan. “So, what are you gonna do now?”

Naningkit sa galit ang mga mata ni Justin. “Ibibigay ko sa kapatid ko ang naiibang regalo na tiyak na magugustuhan niya.” Ngumiti naman ang nobya niya kasabay ang pag-arko ng kilay nito saka kumuha ng alak para muling iabot sa kanya.

Nakaupo sa may veranda ng mansion si Crystell. Tahimik at walang kibo. Dalawang araw na niyang hindi ito nakikita and she was in a great mess. Birthday niya pero hindi siya masaya. Hindi tuloy bagay sa mukha niya ang gown na suot. Para lang siyang manika na walang buhay. Para saan ba ang halik na yon kung hindi nya ako mahal? Napabuntong-hininga siya. Namalayan nya ang presensya ng isang tao at agad siyang napalingon.

“Dad!” Bati niya dito saka pilit na ngumiti.

“Bakit nagkukulong ka dito?” tanong nito. “Ready for the party?”

Tumango siya at ngumiti. Sa isang kilalang Hotel kasi napiling idaos ng Daddy niya ang venue ng party. Maraming kilalang personalidad rin ang dadalo. Pati ang buong organisasyon ay inaasahang magkakatipon. Isa itong napakalaking event to tell the fact. “Thanks, Dad.” Niyakap niya ang ama.

“Basta para sa prinsesa ko,” isang mahigpit na yakap rin ang iginanti nito sa kanya. “Ipapakilala na kita as my heiress, anak.”

Napabitiw siya bigla sa pagkakayakap dito. “Ano po?” Hindi siya makapaniwala sa narinig. “Paano si kuya Justin? Alam kong — …”

“Ikaw ang napili ko at alam kong karapat-dapat ka,” nakangiting wika ng Daddy niya. “Lagi mong tandaan na mahal na mahal kita anak. Hindi ako mabuting tao pero binigyan naman ako ng isang mapagmahal na anak na kagaya mo. I am deeply grateful.”

Hindi maiwasang magsalubong ang kilay niya. Bakit ba nagsasalita ng ganoon ang Daddy niya? “Dad naman,” saway niya saka ngumiti. “Alam ko na yan. I love you too. Thank you for everything. You’re the best, Dad!”

Ilang sandali pa ay tumunog ang cellphone ng Daddy niya. Agad naman itong sinagot at bumakas sa mukha nito ang pagkadismaya. “O sige. Papunta na ako.”

“What’s wrong?” Usisa niya dito.

Bumuntong-hininga ito saka sinabing, “Nagkaproblema daw sa venue. Tumawag si Lance.”

Nabuhayan naman siya ng marinig ang pangalan na yon. Naisipan tuloy niyang sumama. “I want to come with you,” volunteer niya. Tiningnan siya ng Daddy niya ng may pag-aalinlangan kaya nilubos na niya ang pagpilit dito. “Please?”

“All right,” her Dad helplessly said, mukhang nadala sa simpleng pagsamo niya. Kahit kailan ay hindi talaga siya matiis nito. Magkasabay na silang lumabas ng kwarto at dumiretso na sa sasakyan.

Habang daan ay iniisip ni Crystell kung paano niya haharapin si Lance. Kinakabahan siya and excited at the same time. Wala naman siyang pinagsisisihan sa sinabi niya dito. Yon nga lang the pain still lingers. Ganoon lang siguro ang pag-ibig. Sometimes you have to be hurt in order to grow. Dahil hindi sa lahat ng oras makukuha mo lahat ng gusto mo.

Ilang minuto lang ay narating na nila ang Hotel. Wala pang tao roon pero naka-set na ang lahat. Maganda ang pagkakaayos sa lugar. Elegant and cheerful ang ambiance. A perfect venue for a splendid party. Isa lang ang kakaiba, wala ni isang receptionist ang nag-ientertain sa kanila. It seems na sila lang ang tao doon.

“Where’s everybody?” tanong ng Daddy niya. “Where’s Lance?”

Nasa gitna na sila ng hall pero wala pa ring katao-tao. Maya-maya ay namatay ang lahat ng ilaw at nagsara ang lahat ng mga pinto. Tanging ang center part nalang ng bulwagan ang may ilaw dahil sa nakabitin na golden chandelier dito. Akala naman ni Crystell ay parte iyon ng surpresa ng Daddy niya kaya nakamasid lamang siya at hinihintay ang mga susunod na mangyayari.

“May kakaiba dito,” bulong ng Daddy niya. “Stay close, Crystell.”

Crystell? Noon lang niya narinig na tinawag siya sa pangalan ng Daddy niya. Kinutuban na siya sa mga nangyayari. Tumingin siya sa paligid. Wala pa ring tao doon. Ano bang nangyayari? Hindi ba ito parte ng birthday ko?

“Mr. Ferdinand Zeal.”

May narinig silang boses na galing sa kung saan. Marahil ay nasa broadcasting area ang nagsasalita kaya hindi nila ito makita. Pero pamilyar ang boses na yon sa pandinig ni Crystell. Napabaling ang atensyon nila sa paligid ng magdatingan ang mga tauhan ng kanyang ama at paligiran sila. Dalawa sa mga ito ang lumapit sa Daddy niya at walang pasabing kinapkapan ito saka kinuha ang baril na nasa loob ng coat nito.

“Anong ibig sabihin nito?” Maang na tanong ni Ferdinand sa mga tauhan niya.

Dalawang lalaki rin ang tumabi kay Crystell at hinawakan ang magkabila nitong kamay. “Bitiwan nyo nga ako!” Protesta niya. Ngunit hindi siya pinakinggan ng mga ito. “Bitiwan nyo si Dad! Nasisiraan na ba kayo? Nasaan na ba si Lance?”

Nilingon siya ng Daddy niya. “Wag na wag nyong sasakyan ang anak ko!”

“Wag kang mag-alala.” Narinig nila ulit ang broadcast. “Hindi nila sasaktan si Crystell. Bakit ba kasi isinama mo pa ang isang walang muwang dito? Hindi ko tuloy iniexpect ang presensya niya. Pero mabuti na rin ito ng malaman nya ang totoo mong pagkatao.”

“Kung sino ka man, wala akong kasalanan sa iyo.” Inis na sabi ng Daddy niya. “Itigil mo na ang kahibangang ito at pakawalan mo na kami ng anak ko!”

Narinig nila ang animoy pagngiti nito. “Kung tutuusin, sa akin wala. Pero sa kanila…” Nahawi ang nakatabon na puting tela sa isang malaking screen na nasa unahan ng bulwagan. Nabuhay ito at agad na ipinakita ang recorded video ng mga torture victims na mismong ang kinikilala nilang boss ang nag-utos. “…meron.”

Hindi maipaliwag ni Crystell ang pagkagulat ng mapanuod ang mga video na kasalukuyang naka-flashed sa wide screen. Bakas sa mga mukha ng torture victims ang tinding hirap na pinagdaraanan. Nanghihilakbot na siya sa mga hindi makataong bagay na ginagawa ng mga tauhan ng Daddy niya. Narinig pa niya ang pagtawa ng mga ito habang pinapahirapan ang isang lalaking may edad na. Halos mawasak ang puso niya. Lalong hindi siya makapaniwala ng makita ang mismong Daddy niya na pinapanuod lang ang kawalang-hiyaan ng mga tauhan nito.

“Ngayon Crystell Zeal…” Sabi ng tinig. “Masasabi mo pa rin bang mabait ang Daddy mo?”

“Wag kang maniwala sa mga kasinungalingan niya anak,” sabi ng ama niya ng lingunin siya nito. “May dahilan kung bakit yan nangyayari sa kanila.”

Mangiyak-ngiyak naman siya sa mga nakikita at naririnig niya. Masamang tao ba talaga ang kanyang Daddy? Bakit? Bakit nya yon ginagawa? Hindi niya alam ang paniniwalaan. Naguguluhan siya.

“Oo nga. May dahilan.” Nagsalita ulit ang tinig na nasa broadcast area. “Sumuway sila sayo. Hindi sila nagbigay ng tamang halaga na hinihingi mo. Puro salapi. Pera… Kapangyarihan. Yon nalang ba ang bumubuhay sayo? Nakakaawa ka.”

Bigla nalang naputol ang video at napalitan ng ibang captured scene. “Naalala mo ba ang taong yan?” tanong nito na ang tinutukoy ay ang lalaking nakaupo sa isang silya sa gitna ng isang silid. Duguan at walang malay. “Fifteen years ang lumipas simula ng mangyari yan.”

Patuloy sa pag-play ang nasabing video. At isang lalaki ang lumapit sa nasabing walang malay na tao saka binuhusan ng tubig hanggang sa magising ito. Nanlaki ang mata ni Crystell ng makilala ang lalaki. Hindi siya pwedeng magkamali. Ito ang Daddy niya! Ano namang kasalanan ang ginawa ng lalaking iyon sa ama niya? Sumulyap siya dito at bakas sa mukha nito ang pagkagulat. Balisa ito at waring nag-iisip.

Ibinaling ulit niya ang atensyon sa screen at laking gulat niya ng bigla nalang pagbabarilin nga ama niya ang lalaking walang kalaban-laban. Unti-unting pumatak ang luha niya. Tuluyan ng naputol ang nasabing video.

“Siguro naman naaalala mo na ang lahat.” Narinig nila ang mga yabag na marahang bumaba ng hagdanan. Pati ang unti-unting pagkaaninag nila sa katauhan ng isang lalaki. Kapwa nagulat ang mag-ama ng makita ang isang pamilyar na mukha. Si Lance. Halata sa mukha nito ang matinding galit. “Labing limang taon simula ng huli kong makita ang ama ko. Hindi ko alam kung saan siya nagpunta simula ng gabing may dumukot sa kanya,” umpisa nito saka kumuha ng upuan at naupo dito. “Labing limang taon akong nagkimkim ng galit sa mga taong gumawa ng hindi makatarungang bagay na yan sa kanya. At sa bawat taon na yon, lalong lumalalim ang galit ko. Isama na rin natin ang pagkawala ng ina ko dahil sa sama ng loob sa organisasyon na pinaglingkuran ng ama ko. Organisasyon na kung saan nya ibinuhos lahat ng oras nya ay sya pang trumaidor sa kanya at mismong… kaibigan nya pa ang kikitil sa buhay nya. Tss. Nakakatawa, di ba?”

Hindi makapagsalita ang Daddy niya nakayuko lamang ito at walang imik. “Patawarin mo ako, Lance. Napag-utusan lamang ako at wala pa akong kapangyarihan ng panahon na yon.”

“Para saan pang itinuring kang kaibigan ng ama ko kung sa huli ay babaliktad ka rin sa pinagsamahan nyo?” May kinuha ito mula sa likuran nito. Namutla si Crystell ng makita ang baril na nakatutok sa ama niya.

“Lance!” Tawag niya dito. “Wag mong saktan ang Daddy ko!”

Tumingin ito sa kanya. “Wala kang alam sa sinasabi mo.” Bakas sa mga mata nito ang matinding galit at lungkot. “Hindi pa ba sapat ang ipinakita ko sayo para mamulat ang mata mo sa totoong sikmura ng ama mo? Hinding-hindi ko mapapatawad ang taong sumira sa pamilya ko dahil lang sa inggit at sa kung ano mang utos ng kung sino man!”

“Sige na Lance. Gawin mo na ang bagay na matagal mo nang inaasam,” bulong ni Ferdinand habang nakayuko at hawak-hawak ng mga tauhan nito na matagal na ring kumampi kay Lance dahil sa hindi na rin nila masikmura ang mga ipinapagawa nitong bagay sa kanila.

Isang ngiti ang pinakawalan nito saka sinabing, “Pinapatawad na kita.” Walang anu-ano at isang putok ng baril ang bumasag sa katahimikan. Itinapon nito ang baril matapos makitang bumagsak sa sahig ang wala ng buhay na katawan ng kilala at kinatatakutang miyembro ng Mafia na si Ferdinand Lucas Zeal.

Sa wakas. Natupad na niya ang pangako nyang paghihiganti. He had avenge his family even his father’s unreasonable death. A bone for a bone.A blood for blood. Matagal nyang hinintay ang pagkakataon na yon. Sa wakas ay natupad na rin niya. Ngunit bakit hindi niya makuhang ngumiti? Bakit hindi pa rin siya masaya? Ano pang kulang? Hindi pa rin niya nararamdaman ang inaasam na katahimikan ng kalooban niya. Lalo lamang itong bumigat.

“Daddy!” Bulalas ni Crystell at hindi na napigilan ang paghagulgol nito. Nagpupumiglas ito sa pagkakahawak ng dalawang tauhan ng ama nito. “Daddy! Dad! No!”

“Hayaan nyo na siya,” utos niya sa mga ito. Walang pag-aatubiling tumakbo si Crystell papunta sa katawan ng Daddy niya at saka ito umiyak ng husto.

Bawat iyak na naririnig ni Lance ay parang isang mabigat na bagay na dumadagan sa kanyang puso. Ang makita ang pagdadalamhati nito. Ang makita ang paghihirap ng kalooban nito. Alam niya ang pakiramdam ng mawalan ng ama. Alam niya ang bigat nito. Ngunit ano ang dahilan at ipinadama pa niya dito ang ganoong pakiramdam? Tama nga ba ang ginawa niyang paghihiganti? Kapatawaran. Naibigay nga ba niya ito? At maibibigay ba ito ni Crystell sa kanya? Malabo. Ito ang dahilan kung bakit ayaw nyang sabihin dito ang tunay na nararamdaman niya. Hindi rin siya nito mapapatawad. Akma na siyang lalayo ng marinig nya itong magsalita.

“Masaya ka na ba?” Mahinang tanong nito. Sapat lang upang marinig niya.

Nang lingunin niya ito ay nakatutok na sa kanya ang baril na hawak nito. Ito ang ginamit niya upang kitilin ang buhay ng taong naghatid ng kalungkutan at kasamaan sa puso niya. Ito rin ba ang babawi sa buhay niya ngayon?

“Napakasama mo.” Garalgal ang tinig ni Crystell habang hawak-hawak ang baril sa kanyang kamay. Hindi nya lubos isipin na magagawa iyon ni