25th Hour by Micah Fruto (e textbook reader .TXT) 📕

Once upon a time, in a kingdom far far away, there lived a princess who cleaned her closet. Ooopps... corny. Wala kaming kingdom, at hindi rin whatever once upon a time. It's modern day. And fairytales, don't come true in real life. Right now, the closet part was true. I'm cleaning my closet and my drawers.

Ito yung binigay sa akin na relo ni Daddy nung nagpunta siya ng Canada. Hindi ko naman na ginagamit so might as well, isama ko na lang doon sa sako.

Crap.

Ito kayang bag na regalo naman sa akin ni Mommy nung nanalo ako sa Declamation ko? Marumi naman na so, wala na rin siyang kwenta.

Crap.

How about itong stuff toy na... Fine.. fine!! Bakit ba ako nag-aabala na tanungin pa yung sarili ko kung alam ko naman na yung mga nandito sa drawer eh yung mga hindi ko na ginagamit. Mostly, crap for me... not for others.

Bumaba ako sa hagdanan namin at dumeretso ako doon sa mini-office ni Daddy sa bahay. As usual, nakalatag na naman ang iba't ibang papel sa harapan niya at nakasalamin pa siya.

"Hey Dad, I need a ride sa Hand-me-down Shop!"

"Ok honey!" tapos winave lang niya yung kamay niya ng hindi man lang lumilingon sa akin.

Wala na naman yatang pakialam sa mundo itong Daddy ko. Workaholic kasi yan. Kapag nawala siguro yung work niya sa buhay niya, baka suki na siya ng mga psychiatrist. Ang mean ko no? Totoo naman kasi. Dati nga bakasyon namin sa probinsiya para mag-beach, may dala ba namang tatlong suitcase at may gagawin daw siya.

And my Mom? She's in the kitchen. Baking. She loves to bake. Unfortunately, wala pa siyang nape-perfect. As for me, wala rin akong talent. Or maybe I do, hindi ko lang alam. But lately, sinusubukan kong mag hang-out sa kitchen para matuto magluto. Ayun, wala pa ring nangyayari. Cooking is a talent right? Err.. I don't know.

Nung nakalabas ako sa garden namin, mukhang walang tao. Hindi ko makita kung nasaan yung driver namin. Hindi naman ako marunong mag-drive. O siya, maglalakad na lang ako hanggang makarating doon sa Shop. Mas mahilig naman ako doon.

Nag-sneak ako lumabas nun dala-dala ko yung malaking sako na pinaglagyan ko nung mga gamit na ayaw ko na. Nung nasa labas na ako ng bahay, tumakbo na ako. Mamaya may makakita pa sa akin.

Nakita ko na naman ang kagandahan ng village namin. Sa sobrang ganda at sa sobrang tagal na namin dito, hindi ko pa rin alam yung pangalan nung matandang lalaki na nakatira sa tapat ng bahay namin. Yung nasa kanan naman eh alam ko ang pangalan pero hindi ko pa nakikita. Maganda nga yung village, weird naman lahat. Hindi normal.

Ang daming sasakyan nun na nag-pass sa akin. Mausok nga eh kaya nag-cough pa ako. Naglakad lang ako ng naglakad at saglit lang din eh nasa harap na ako ng shop. Nakaupo doon si Mr. Ferol, yung may-ari ng shop.

"Hi Mr. Ferol!" tinaktak ko naman ng daliri ko yung glass window niya.

"Oh.. hija nandito ka na naman uli. May ibebenta ka uli?"

"Opo. Itong nasa sako." tapos inabot ko sa kanya yung mga gamit ko.

I've been in this shop for a couple of times. Pero hanggang ngayon, wala pa ring masyadong pagbabago maliban na lang sa mga nakasabit na tinitinda. If you get the idea of hand-me-down shops, then wala na pala akong problema i-explain sa inyo. If not, consult a doctor. I mean, someone who knows all about it.

"One thousand one hundred pesos."

Nagulat naman ako. P1,100? Para doon sa mga ayaw ko na?

"For real? Hindi ko naman po inaasahan."

"Naku hija, sa pinambili niyo dito, ilang P1,100 na." inabot niya sa akin yung pera. "May quality naman talaga yung binebenta mo sa akin. May balak ka na naman sa pera?"

Dahil nga iniikot-ikot ko yung paningin ko sa shop, isang minuto pa siguro yung nakalipas bago ako sumagot.

"Opo. But, it's not something for me. For.. somebody else."

Ngumiti lang si Mr. Ferol.

"Anong taon ka na pala sa pasukan?"

"Uhmm.. 4th year po." tapos yumuko ako.

"Doon ka uli sa private school?"

"I think so. I don't know, ayoko kasi doon eh." napatingin ako doon sa labas at nakita ko si Roland na nakatingin din dito sa loob, "Sige po Mr. Ferol aalis na ako. Nandito na yung isa sa action figures ng Daddy ko."

Lumabas na ako nun sa shop at syempre hindi na ako nagtaka sa sinabi ni Roland.

"Mam naman. Bakit po kayo lumabas ng hindi nagsasabi? Papagalitan po kami niyang ng Daddy niyo eh."

Huminto naman ako, humarap at nilagay ko yung isang kamay ko sa balikat niya.

"Roland, I hate to say this but... I'm already 15. Turning 16 this year. I'm a teenager. I'm still young, but I can handle myself. Eh yung Daddy ko? He's in his late 40's. Old enough! Kaya dapat, sa kanya ka lagi nakadikit." tapos dumeretso na uli ako ng lakad.

"Pero papagalitan po kami nun. O kaya ikaw rin."

Tumawa naman ako.

"Ako papagalitan ni Daddy?" tinuro ko pa yung sarili ko at nakangiti... "You're right." tapos bigla akong sumimangot. "Pero sasabihan ko lang yun ng I'm sorry hind na mauulit Dad wala na uli yun. It always works for me! You should try it."

"Magwo-work lang yun kung tatay ko siya. Kaya nga ang kaibahan natin ngayon, Daddy mo siya, boss ko siya. So.. uuwi na tayo."

Hinila naman niya ako kaya lang pinigilan ko siya.

"Roland, saglit lang." tapos tinaas ko yung sobre doon na hawak ko, "Kailangan ko lang ibigay ito doon."

"Magdo-donate ka na naman doon sa school?!?"

Tumingin ako sa gilid at tinakpan ko yung bibig niya.

"Shh! Huwag ka ngang maingay. Nobody knows it's me. Gusto ko lang mag-donate doon sa school para, para ma-improve nila yung mga bagay-bagay. In my school, lahat may gumagawa para sa amin. You don't have to do anything but to bug your teacher. Pero diyan sa public high school? It'll help alot of them. Please!"

"All right!"

This time, sumakay kami ng kotse na dala ni Roland at dumeretso kami doon sa school. Hindi na ako bumaba at tinulak ko siya na lumapit doon sa babae na nag-aabang ng donation. May inabot naman na papel tapos dinala niya sa akin.

Nilagay ko yung pera doon sa loob. Hindi naman ganun karami pero, at least meron. Nakalagay yung amount doon sa labas, tapos name ng nag-donate. As usual dahil ayokong may makaalam na ako yung nag-donate, nilagay ko na lang yung madalas kong nilalagay. 'A.L.' Initials ng pangalan ko.

Umuwi na kami ng bahay pagkatapos nun. Sinermonan ako ng Daddy ko na delikado daw yung ginawa ko. Syempe, oo na lang uli ako ng oo.

"Sinabi ko naman sa iyo na may fund tayo para sa donation na gusto mong ibigay bawat school! Ano pa bang gusto mo? May program na tayo para doon. Tapos ngayon tumatakas ka pa?"

"Dad! I've been in this program since I was 5 years old! And thank you sa pag-oorganize ng program for donations. Pero alam mo kung anong gusto ko? Magdo-donate na lang din ako eh galing sa akin. Magdo-donate ako ng hindi nila ako kilala! Hindi dahil magdo-donate ako for publicity! So people would think I'm really kind! No way!"

"But you are kind! Kaya nga nagbibigay ka sa kanila ng donations 'di ba? Don't you want them to know that you are 'A.L.'?"

"No Dad. Kaya ko nga ginawang ganun para hindi nila alam." Tumingin ako doon sa mga kasamahan namin sa bahay na nakapalibot sa amin. "Nobody knows except everyone in this house! No one would talk about my name and 'A.L.'!"

Nagdabog naman ako at umakyat ako doon sa hagdan namin. Hindi pa ako nangangalahati eh tinawag na naman ako ng Daddy ko.

"Anak, 4th year high school ka na sa pasukan.. then college. Naisip ko lang.."

"Dad, wala akong oras para dito."

"Ayos yung school na iyon anak. Nanduon ka na nga buong high school life mo.."

"Yeah! That's the point. I've been there 3 years of my high school life and I still feel that I am not one! Ayoko nang bumalik doon."

"You're going back in that school you hear me?!?" dinire-diretso ko lang paglalakad ko, "You're going back to that school with that Wesley guy!"

Nung binanggit ng Daddy ko yun, napahinto na talaga ak ng tuluyan. Nasa pinakataas na ako ng hagdan nun.

"Who?!?"

Mommy ko naman ang sumagot.

"Wesley. Yung nag-iisang anak ng mga Garcia."

Nagalit talaga ako nun. Gusto nilang bumalik ako sa school na iyon para magkasama kami nung Wesley Garcia? I don't even know him. Alam ko na kung bakit. Dahil may kumpanya sila. Syempre yung Daddy ko, gusto lang na magkagusto ako doon din sa may pera na. Kaya nga niya ako inenroll sa private school na yun 'di ba?

"I hate you guys." yun na lang ang nasabi ko at pumasok na ako sa kwarto ko.

Dumapa ako doon sa kama ko. Parang lahat na lang ng kilos ko, planado. Parang lahat ng kilos ko, kailangan tanungin ko pa sa kanya. Hindi ba ako pwedeng magdesisyn para sa sarili ko?

I've never been on a date in my entire life. Hindi dahil sa walang nagyayaya sa akin kundi dahil ako lagi yung tumatanggi. Makikipagdate ka na lang, may action figures pa na nakabantay. Makikipagdate ka na nga lang, yung mga jackass spoiled rich kids pa makakasama mo. So what for?

Have you ever felt like your life is in a music box? Iikot mo yung key, tutunog. Iikot mo uli, tutunog. The same music over and over again. Nakakasawa na. It's not funny at all. It is not.

For once, I wanna' do something for myself. Gagawin ko hindi dahil gusto ng Daddy ko, kundi dahil gusto ko.

Tumakbo ako doon sa kwarto ng Mommy ko at kumatok ako doon.

"Mom!" binuksan naman niya. Huminga ako ng malalim, "I'm enrolling myself in a public school."

Tumingin lang siya sa akin. Tapos yumakap sa akin.

"Go for it anak. Ako na ang bahala makipag-usap sa Daddy mo."

Ngumiti naman ako. I have plans. Different ones. And if my Dad can't accept my own conditions, I'm not going to school... ever. Why bother going to school if everything's planned for me? Gusto ko mag-plano para sa sarili ko. And experience the other side of everything.

This time...

I'm the going in the real world. ***2*** Hindi naman na ako nagtaka nung nalaman ni Daddy yung tungkol doon sa plano ko. Sa bahay naman, siya lang ang mahilig kumontra sa akin.

"Public School? Alam mo ba yung sinasabi mo?!?" ang aga-aga high-blood na naman yata.

Hindi ko nga sinagot.

"Hindi mo ba alam na ibang-iba yung environment doon sa public school. Iba yung mga bata, yung mga classrooms, mga pagkain.."

Napikon talaga ako nun.

"Tao rin sila Dad! Tao rin ako! What's the difference? If they can do it, I can!" binagsak ko yung kutsilyo ko saka yung tinidor, "I'm not going to school kung babalik na naman ako doon. You want me to go with that Wesley guy? I don't know him!"

"Nag-iisang anak yun ng mga Garcia. Papasok na siya sa school mo. Nagkausap na kami at bigyan lang daw sila ng tawag ok na. Why don't you give him a chance? He's probably a nice--"

"Yeah right Dad. You only care about yourself. Sa pagkakaalam ko, hindi mo naman concern na pumunta ako sa school na yun. You're so desperate to keep your company up that you are trying to set-up your own daughter with some spoiled rick kid she never met! And FYI Dad, I want a change in my life. It's MY life. I didn't say OUR life."

Pagkatapos na pagkatapos kong sinabi yun, tumakbo na naman ako sa taas at doon na naman ako nag-iiiyak. Binuksan ko naman yung TV ko at nilipat-lipat ko yung channel. Wala pa rin akong makita. Wala kasi ako sa mood.

May kumatok naman sa labas ng kwarto ko. Nung tinignan ko, si Tilly pala yun. Nanny ko since bata pa ako.

"Hi Tilly, kukunin mo yung laundry?" tinanong ko naman siya.

Instead, umupo siya sa edge ng kama ko at inakbayan ako.

"Anak ko, alam