25th Hour by Micah Fruto (e textbook reader .TXT) 📕

"Ok. Dapat kanina mo pa ginawa."

Pumasok na siya sa loob at ako naman eh tumayo sa pagkakaupo ko habang nagda-dust. Ang sakit ng likod ko at ang dumi na ng damit ko. Feeling ko nalanghap ko na lahat ng alikabok galing sa box.

Eksakto namang pagtingin ko sa labas, may nakita akong 'di kaaya-aya na tumitingin sa loob at may nagtuturo. Oh my God.

Classmates ko yun sa dati kong school. Nakita nila yung maliliit na keychain sa loob at nakangiti pa sila parehas.

This is not good.

Sinubukan kong tumakbo papunta ng likod kaya lang nabangga ako sa dala-dalang box ni Jasper.

"Mag-ingat ka nga!"

Pumasok na sa loob yung dalawa. Lumapit sila doon sa nakasabit sa harapan.

"Excuse me!" tinaas naman niya yung kamay niya, "Magkano yung keychain niyo dito?"

Hindi naman ako sumagot. Kinakabahan na naman ako. Tumingin si Jasper sa akin at magkasalubong na yung kilay niya.

"Pwede ba i-assist mo yun?" ini-incline niya yung ulo niya.

Tumawag uli yung isa sa classmate ko.

"Hey.. Miss!"

Wala na talaga akong magagawa nun. No-choice na talaga ako.

"Akin na nga yan.." tapos inagaw ko sa kanya yung dala-dala niyang box.

Hindi naman niya binitawan kaya nung hinila ko, kasama siya.

"Ano bang ginagawa mo?!?"

"Ibigay mo na yung box at ako na yung magbubuhat!" inagaw ko pa lalo.

"Mabigat ito hindi mo kaya!" hinila niya yung box.

"Ibigay mo na para walang masaktan!" ako pa yung nag-threat! Akala mo naman totoo..

"Ang hirap mong intindihin!"

"Tinutulungan na nga kita, ibigay mo na yung box." please ibigay mo na para matakpan ko yung mukha ko.

"Fine kung yun ang gusto mo!" tapos tinulak niya ng malakas yung box sa tiyan ko.

Ang bigat nga.

"Never mind! Hindi na namin gusto! Ang cheap pala ng material!" tapos lumabas naman na silang dalawa.

"Ok!" sumigaw naman ako, "Don't come again!" hininaan ko yung pagkakasabi ko.

Dahil nga ang bigat-bigat nung buhat-buhat ko at nakatingin sa labas si Jasper, nagbago na yung isip ko.

"Never mind na rin!" tapos tinulak ko rin sa tiyan niya yung box.

Ang sama ng tingin niya sa akin nun.

"Rich kids.." tapos umiling-iling siya.

"Huh?!?" napatingin ako sa kanya, "Anong sabi mo sa akin?"

"Hindi ikaw!" sinigawan ako, "Yung mga pumasok."

Tumango-tango naman ako.

"Oo nga, rich kids." tumabi ako sa kanya at nakinood umalis nung mga classmate ko.

Lumuhod naman siya para ibaba yung box.

"Pumasok dito, titingin-tingn pero hindi naman pala bibili. Tapos lalaitin pa yung paninda."

"Oo nga. Dapat sa mall sila pumupunta."

"Ang dami nilang pera.. I wonder how they live their life.."

"Tama ka diyan. Swerte rin sila no? Dapat nagdo-donate na lang sila.." nakatingin na ako doon sa laman ng box.

"Yeah. Dapat nga." tumingin siya sa akin, "At least nag-aagree tayo na yung mga mayayaman, kadalasan publicity lang yung alam. Magdo-donate for publicity. Spoiled brats."

"Oo nga tama ka uli."

"And I'm not afraid to say that I hate rich people in general... they suck.."

Tumango-tango uli ako. Agree na lang ako ng agree sa kanya.

"Oo nga tama ka---" saka ko narealize yung sinabi niya.. "Anong sinabi mo?!?" ***9*** Nasaktan naman ako doon sa sinabi niya. Bakit naman nilalahat niya? Oh well, siguro nga kapag sinasabi nga nila na may pera ka, nasa iyo na ang lahat ng mga bagong bagay. SPOILED BRATS? Probably. Siguro nga isa rin ako doon eh. Kasi noon, nakukuha ko rin naman yung gusto ko, although, hindi ko naman hiningi sa kanila.

"Ano yung sinabi mo?" inulit ko yung tanong ko sa kanya.

Tumingin lang siya sa akin ng nagtataka.

"Sabi ko, generally, I hate rich people. Bingi ka ba?" aba, inakusahan pa ako na bingi.

"Of course not. Narinig ko nga yung sinabi mo. 'They suck.' " unfortunately tumatak sa akin yun.

"Narinig ko naman pala eh, bakit pinaulit mo pa sa akin!" sinisigawan ako? "Iba ka rin no?"

"Pinaulit ko kasi sinisigurado ko yung narinig ko.. baka mali."

"Hindi ka naman bingi bakit mo pa papaulit. Sigurado yun."

"Paano naman ako magiging sigurado eh nanggaling sa iyo yung opinion? Kung opinion ko yun sigurado ako." ano ba itong pinag-uusapan namin?

"Just stick to your senses OKAY??!" nasanggi niya yung de-lata sa gilid, "Mas madalas na tama yun!"

"Bakit napunta na tayo sa senses?"

"Bakit hindi ka ba nag-aral ng Biology nung 2nd year ka?" tingnan mo, Biology naman ngayon?

"Nag-aral ako ng Biology no! At alam ko ang nervous system." Na-realize ko rin na walang connection yung mga pinagsasasabi ko at lalung-lalo na yung pinag-uusapan namin, "Teka nga, bakit ba ang gulo! Inulit ko lang yung tanong ko nasa Nervous System na tayo?"

"Ikaw ang nagsabi ng Nervous System hindi ako. Ikaw ang magulo sa ating dalawa." inayos niya yung natumba niya.

"Ikaw ang magulo. Pinapahaba mo yung usapan." tinaas ko naman yung kilay ko.

"Ikaw nga yung nagsalita ngayon, eh di ikaw yung nagpapahaba."

"Ikaw yung nahuli ngayon kaya ikaw yung nagpapahaba.."

Tumingin lang din siya sa akin. Alam niya kapag nagsalita siya ibabalik ko lang sa kanya yun.

"Wala ngang sense. Huwag ka na nga magsalita."

Hindi ko na sinagot. Akalain mo yun? Ok na sana yung idea na nag-uusap kami. Pero yung may sense naman sana.

Nagulat naman ako sa kanya nung bigla siyang tumawa mag-isa at sumandal doon sa shelf. Nakatingin siya sa akin.

"Ganyan ka ba makipag-usap?" tinanong naman niya ako.

"Na walang sense?" umiling ako, "Not really."

"Nah, kakatuwa nga eh. Tell me something I don't know.."

Nag-isip naman ako. Napaka in-general naman ng tanong niya.

"Hmmm... capital ng South Korea eh Seoul."

"Not that!" binato niya sa akin yung stuff toy sa gilid, tumingin siya sa kisame, "Anatomy came from the greek words, 'ana' and 'tomy', which means apart and to cut."

Tumawa naman ako sa kanya. Binato ko naman pabalik yung binato niya.

"Ano ba ang gusto mong malaman?"

"I don't know, kaya nga magsabi ka ng kung ano."

"Hndi ko alam sasabihin ko eh.." ano ba yan, wala pala talaga akong kwenta kausap.

"O sige na nga ako na magsisimula..." tumingin siya doon gilid, "Nung bata pa ako mahilig akong kumain ng butong pakwan."

Nagtaka naman ako sa kanya. Sa dinami-dami naman ng sasabihin yung hindi pa mahalaga.

Nakatingin lang ako. Wala rin siyang reaksiyon. Hinihintay ko na dagdagan niya yung sinabi niya.

"Ano na?" sabi niya sa akin.

"Anong.. ano?"

"Hindi mo man lang ba itatanong sa akin kung bakit ako mahilig kumain ng butong pakwan?" bakit ko naman itatanong yun?

"Itatanong ko pa yun? Syempre isasagot mo either favorite mo.. o dahil masarap."

"Itanong mo lang..." talagang mapilit.

"Ok.. bakit ka mahilig sa butong pakwan?"

Ngumiti naman siya tapos tumingin siya sa rubber shoes niya.

"Eh kasi, walang anak yung uncle ko."

Ano daw?

"Anong connection?" abnormal naman yata itong tao na ito.

"Connection? Simple lang. Sinusubukan kong pasayahin siya." ngumiti siya uli.

"Sa pagkain ng butong pakwan?"

"You don't get it do you?"

"Hindi."

Tumawa na naman siya ng tumawa.

"Paniniwala ko kasi nung maliit ako, kapag may nilunok ka raw na buto, tutubo raw sa tiyan mo. Naisip ko na kapag kumain ako ng butong pakwan, tutubo sa tiyan ko yung pakwan."

"In short naniniwala ka na tutubo yung pakwan sa tiyan mo?" that's odd, "At related sa uncle mo by what?"

"Kapag tumubo yung pakwan sa tiyan ko, bibilog yun. Para akong buntis. Naisip ko ganun yun.."

"Magkaiba pala tayo ng paniniwala eh. Ako kasi ang alam ko--"

Tinakpan naman niya yung bibig ko ng kamay niya.

"Please do not go down there..." tapos yung expression ng mukha niya eh nandidiri.

Tinanggal ko yung kamay niya sa bibig ko.

"First of, nagbuhat ka ng mga karton kaya madumi yang kamay mo. Second, ang sasabihin ko eh ang paniniwala ko nun, kapag nag-kiss daw kayo yun na." tumingin ako sa kanya at ako naman yung nandiri, "Ikaw yung iba ang iniisip. AND PLEASE, DO NOT GO DOWN THERE. Yuck."

Tumahimik kami saglit nun. Hindi rin nagtagal, dumating na si Carlo dala yung pinabiling pagkain ni Jasper kanina.

Tumayo kaagad si Jasper at mukhang kakain na yata. Sa may likuran kasi nung shop, may table doon at upuan. Binuhat ko naman yung isang karton dahil nakakalat doon.

Naunang pumasok si Carlo sa pintuan kaya hindi ko na siya nakita. Si Jasper eh sumunod naman kaagad. Akala ko eh bubuksan niya yung pintuan para sa akin dahil dala ko yung malaking karton kaya lang hindi niya ginawa.

Oh great!!! Ang bait niya masyado. Eh yung Homo Erectus yata eh mas may sense na buksan yung pintuan.

Hahawakan ko na sana yung door knob kaya lang bigla niyang binuksan.

"Hindi mo naman siguro kailangan na buksan ko yung pinto para sa iyo 'di ba?"

Tinignan ko siya ng masama.

"Ay hindi po!" sarcastic pa yung pagkakasabi ko.

"Ok." tapos sinara niya uli.

Arrrgghh! Grabe naman! Binaba ko yung karton at binuksan ko yung door na hindi niya binuksan.

Hindi ko na lang pinansin. Pumasok na ako sa loob at hindi ko alam kung makikikain ako. Nakakahiya naman kasi. Isa pa, hindi naman ako nagpabili.

Naupo si Jasper doon sa isang upuan at tinaas niya yung paa niya. Tama ba yun?

"Ano? Kakain ka ba?" tinuro niya yung isang upuan.

Tinuro ko yung sarili ko.

"Ako ba?"

Tumayo siya at nilagpasan ako. Nung tinignan ko siya, nakikipag-usap siya sa WALA naman sa likod ko.

"Makikikain ka? great?" tapos tumingin uli siya sa akin, "HELLO? Sino pa bang kausap ko. Ikaw lang nakatayo diyan." bumalik siya uli sa pagkakaupo niya.

"Riel, sa iyo ba itong phone na ito?" tapos nakita ko yung 3315 na hawak ni Carlo.

Lumapit naman ako sa kanya.

"Err yeah. Saan mo nakuha?"

"Doon sa likuran. Baka nahulog mo."

"Thanks." nilagay ko na ng maayos sa bulsa ko.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko nun. Pagkatapos kasi nilang maghugas ng kamay nila, naupo na sila doon at kinuha yung kanin. Ginaya ko na lang yung ginawa nila.

"Tara na kain na..."

"Teka lang, hindi kayo magkukutsara or something?"

"May kamay ka naman 'di ba?"

"Uhmmm.. oh... right." tinignan ko lang tapos hinawakan ko uli, "Ayos ah."

"Galing mo rin magpatawa ha! Kung hindi siguro kita kilala, maniniwala na ako na hindi ka marunong.." tapos kumuha siya ng kanin at kumain na siya talaga.

Ganun pala yun? Nakitawa naman ako pero pilit lang. Kumain naman ako at nakailang subo na rin ako nun. Kakaiba pala sila kumain kapag normal day. And oddly, I feel ok.

Nakatingin si Carlo at si Jasper sa akin. Saka ko lang napansin na tumigil sila sa pagkain.

"What?!?" nahiya tuloy ako ng bahagya, "May dumi ba ako sa mukha?"

"Wala." ngumiti si Carlo, "Ang cute mo kumain."

"Paki-elaborate naman.." sumubo ulit ako.

"Di gaya nung mga nakasabay ko na girls kumain dati, ang bagal mo kumain." huh? Ako mabagal?

"At masama yun?"

"Hindi. Hindi no." pero hindi na niya sinabi kung bakit naman kakaiba yun.

Marami namang tao sa mundo na mabagal kumain.

Tumayo naman siya at tapos na yata siyang kumain. Si Jasper naman eh nakatingin pa rin sa akin. Nailang naman ako.

"Hanggang ngayon ba nagulat ka pa rin at mabagal ako kumain?"

Saka lang siya tumigil nun at tumingin sa kinakain niya.

"Anong lasa?"

Nagulat naman ako sa kanya.

"Anong lasa ng... alin? Ulam?" tinuro ko yung nasa pinggan ko.

May kinuha siyang chocolate sa harapan niya. Lush yata yun eh.

"Kainin mo." tinignan ko lang siya

"Bakit ko naman kakainin yan?" siraulo?

"Basta kainin mo."

Kinuha ko naman yung chocolate sa harapan niya at kumagat naman ako. Dahil maliit lang yun, nawala rin kaagad.

"Ngayon sabihin mo sa akin kung anong lasa.."

"HIndi ka ba nakakain ng chocolate? Eh di chocolate."

"Elaborate." yun din yung dialogue ko kanina.

Dahil mukhang mangungulit lang siya, nag-isip naman ako.

"Matamis... kakaiba yung lasa. Kumbaga sa vocabulary, bago sa list mo. Pero sa akin, matamis pero... iba. Ang hirap i-explain eh. Bakit ba?"

"Thanks sa pagsagot." tumingin siya uli sa akin, "Bakit kita tinanong? Curiousity."

Tinuloy na niya yung pagkain niya at nakadalawang-subo lang siya eh tumayo na siya kaagad.

Magtatanong na sana ako uli kaya lang pinigilan na naman niya ako..

"You heard me.. curiousity." ang... gulo!

"Okay.." yun na lang ang sinabi ko. "Bakit ka curious?"

Lumingon siya pero hindi masyado.

"Gusto ko lang malaman kung anong lasa ng chocolate.."

"E 'di ito tikman mo.."

"Hindi yun.. hindi yun ibig sabihin ko." Dumeretso siya ng tayo, "Gusto ko malaman yung lasa ng chocolate... sa panlasa mo."

"Bakit?"

"It's a symbol. Sinabi sa akin ng friend ko, kapag na in-love ka daw, pwede mong ikumpara sa candy. Particularly, chocolate." hindi ko na nga ipu-push. Hindi naman maliwanang yung mga sagot niya eh! "Gusto ko lang malaman sa girl's point of view. Girl's taste."

Ganun? Ok...alright..

"Ikaw, anong panlasa mo sa chocolate?"

Saka lang siya tumingin sa