25th Hour by Micah Fruto (e textbook reader .TXT) 📕

I think we're gonna need some time

"I do love you.. and will always will.." tapos tumawa siya, "This time maniwala ka na sa akin."

Maybe all we need is time...

"I don't care if you are A.L. or Riel.. or Szarielle.."

And it's telling me it might be you

Humarap naman ako sa kanya nun. Nakatingin lang din sya sa akin.

"Since I'm telling you the truth right now, might as well tell you the rest.."

"Anong gusto mong isagot ko?"

"Wala kang dapat sabihin. Makinig ka muna.." huminga siya ng malalim, "I'll start with the biggest question you have all night.."

All of my life rinig pa rin yung kanta...

"Si Wesley..."

"He's my brother."

-------------------------------------------------------------------------------- Lumayo ako sa kanya nun. Hindi ko inaakala yung sinabi niya. Tama ba yung narinig ko o nasa isip ko lang yun? Si Wesley? Wesley Garcia? Kapatid niya?

Paanong--

"Kapatid mo siya? Paano? Kailan pa? Ang gulo.." hindi na ako mapakali nun.

Kahit na madilim doon sa garage namin eh nakikita ko pa rin siya. Napaka-seryoso na niya at alam kong hindi siya nagbibiro sa sinasabi niya. Hinawakan niya ako sa braso ko at hinarap niya ako sa kanya para tumigil ako sa kakaikot ko.

Nung medyo ok na ako, huminto rin ako.

"Older brother ko si Wesley. Remember sinabi ko sa iyo dati na may brother ako? Siya yung tinutukoy ko." huminga siya ng malalim, "Siya rin yung brother na tinutukoy ko sa recollection nung nagkukuwento ako. And yes, he died. Leukemia."

Habang nakikinig ako sa kanya nun eh hindi ako makapaniwala.

"Pero Garcia siya 'di ba? Hindi Morales? Half brother mo ba siya? Bakit magkaiba kayo ng apelyido?" ang dami kong tanong nun at parang ang hirap isa-isahin lahat.

"Full blooded brother ko siya. His mom is my mom and his dad is my dad. At hindi siya Garcia. Wesley Morales ang totoo niyang pangalan."

Nakatingin lang siya sa akin nun at hindi pa rin niya ako binibitawan. Hindi naman ganun kahigpit yung pagkakahawak niya sa akin kaya hindi ako nasasaktan. Siguro nga, gusto lang niya akong maging kalmado at makinig sa kanya. Hindi talaga ako mapakali habang maraming nasa isip ko.

Habang nagsi-sink sa utak ko na naman yung mga bagay-bagay at nakakapag-isip ako nung tumahimik kami, may kung ano na namang pumasok sa isip ko at bigla ko na lang inalis yung kamay niya at lumayo ako bigla.

Hindi ko alam kung anong nangyari sa akin at sinabi ko na lang...

"You mean to tell me... YOU LIED TO ME???"

Tinignan niya ako na parang gulat na gulat sa akin.

"Hindi ako ang issue dito Riel! Yung kapatid ko!" sinabi ko na nga ba sasagot siya ng kung ano na naman, "You're the one who lied to me to start with!"

"Ginawa ko lang yun dahil may reasons ako! I have a million reasons why I did that at baka hindi mo lang maintindihan isa-isa!!!" sumigaw ako nun kaya bigla na lang siyang lumapit sa akin at humawak sa kamay ko, "All my life I'm screaming right here..." tinuro ko yung dibdib ko, "but no one can hear me. NO ONE." nagsimula na akong umiyak nun, "Wesley's another reason why I left. You know why? Ayokong makasama siya. I don't know him. I don't want to have a friend na sinet-up sa akin. Gusto ko dahil nakilala ko! Naiintindihan mo ba yun? Ang kaibigan hindi pinipilit, dumarating!" hindi siya nagsasalita, "I didn't tell everyone that I'm A.L., for what? To earn their respect? I can earn their respect without that! Mas gusto kong tumutulong ng patago! Hindi na kailangang malaman pa!" nagtuluy-tuloy na yung luha ko, "Gusto ko ring maranasan yung mga bagay na kahit kailan eh hindi ko naranasan! Kasi pakiramdam ko nakakulong ako! Nagiging sunud-sunuran ako sa gusto ng Daddy ko! Ayoko nun!" umatras ako ng kaunti at hinawakan ko yuung pisngi ko, "At alam mo kung bakit pa? Kasi pakiramdam ko rin buong buhay ko lumaki ako sa paligid na lahat ng tao nagpapanggap! Hindi ko alam kung sino ang totoo! Napapagod na ko..." hindi na ako makapagsalita nun dahil sa sobrang iyak ko, "A-ang h-hirap hirap. Naging masaya naman ako. Masayang-masaya nung nandun ako. Natuto akong magmahal! Kaya lang yung taong minahal ko nagsinungaling sa akin. Yung taong minahal ko sinaktan ako... at yung taong minahal ko eh hindi ko rin kilala... dahil ayaw niyang sabihin sa akin yung totoong bagay tungkol sa kanya!"

Nung huminto na ako at hindi na ako makahinga, bigla na lang siyang yumakap sa akin ng mahigpit. Mahigpit na mahigpit. Lalo tuloy akon naiyak nun. Hindi siya nagsalita. Wala siyang sinabi kahit isa sa akin. Nakinig lang siya nung sinabi ko kung ano yung nararamdaman ko... na matagal ko nang tinatago dito sa akin.

Sobrang tahimik naming dalawa. Narinig ko na lang siyang nagsalita..

"I didn't lie to you Riel." medyo mahina yung boses niya, "Lahat ng sinabi ko sa iyo eh totoo."

Nakayakap pa rin siya sa akin nun. This time, gustuhin ko mang sumagot eh hindi ko na magawa. Nahihirapan na akong huiminga nun.

"I told you my parents died when I was 3. Totoo yun. Not literally. They died emotionally.. mentally.. 13 years ago." hindi ko alam kung anong meron, pero parang ang lungkot ng boses niya, "Yung kilala mong Mrs. Garcia, she's my real mom. Yung real dad ko, naghiwalay sila nung 3 years old ako. Kagaya ng sinabi ko dati, a day before ng birthday ko. Masayang-masaya pa ako nun dhail umuwi yung Daddy ko. For the first time in my life aattend siya ng kahit isa lang sa birthday party ko. Nasa pintuan ako nun nung makita ko sila na nag-aaway ng Mommy ko. Bata pa ako nun, hindi ko na matandaan lahat. Ang naaalala ko lang eh ini-insist ng Mommy ko kami ni Wesley para hindi siya iwanan ni Daddy. My dad said he didn't care." huminto siya nung sinabi niya yun, "Nagalit ako sa Daddy ko. Dapat sa kanya lang, but then my Mom used us... para sa sarili niya lang. She didn't love us. Hindi niya alam ang mga bagay-bagay sa akin. Wala siya nung magsimula akong pumasok sa school, magkaroong ng kaibigan.. WALA SILA NUN! Uuwi siya, ki-kiss sa amin na parang wala lang..." saka ko lang napansin na umiiyak na rin siya nun, "Si Wesley lang ang kakampi ko. Naiintindihan na niya yung mga bagay-bagay. He was 12 when they separated." huminga siya ng malalim nun,"2 years later, na-diagnose siya na may leukemia siya. My mom tried the best she can. Na-cure naman si Wesley.. kaya lang bumabalik lang. He lasted for another two years. He even told me na pupunta siya sa recognition ko sa school. Well, he did. He tried to. He died an hour BEFORE ng recognition ko. Coincidence? Hindi ko alam."

I felt bad at that moment. All my life I felt bad for myself, but then, mas maswerte pa pala ako sa kanya. Mas marami na siyang napagdaan kumpara sa akin.

"Pagkatapos nun, I think it struck her. Na hindi siya naging mabuting mom para sa aming dalawa. She cried when Wesley died. Hindi niya matanggap na namatay na yung paborito niyang anak... smart.. mabait.. so up to now, she still thinks I'm him. Parang pakiramdam niya, simula nung naghiwalay sila ni Daddy at nawala si Wesley, gumuho na yung mundo niya. Hindi ako masaya... so I decided to live with my aunt and uncle. Totoo yun. Sa kanila ako lumaki. Sa kanila ko naranasan na para akong totoong anak."

Umiiyak na talaga si Jasper nun. Kahit anong pagpigil niya, hindi rin niya nakayanan.

"Minsan kapag tinatawag niya akong Wesley, I really wanted to yell at her. Gusto ko siyang sigawan na hindi pa gumuho yung mundo niya. Na hindi siya nag-iisa! Dahil nandito ako. Pero parang hindi niya ako nakikita. Hindi kailanman." huminga siya ng malalim uli at inayos niya yung sarili niya para humarap uli sa akin, "She got married. That's why Garcia na ang apelyido niya. As for me, you know the rest. Eversince I started high school, nag-boarding house na ako. Itatanong mo sa akin kung bakit nagsinungaling ako na anak mayaman ako? Hindi ako nagsinungaling. Hindi sa akin yun. Sa parents ko yun at mananatiling kanila. Bakit ayaw ko sa rich kids? Rich people in general? The same reason as you are. Their world doesn't exist."

Nakatingin lang ako sa kanya nun.

"I'm sorry.." humihikbi-hikbi pa rin ako nun. "Sorry talaga."

"Si Carlo, alam niya lahat. Nagkakilala kami sa probinsiya ng uncle ko. I did grow up in a province.. totoo rin yun." tinititigan niya ako at hindi niya inaalis yung mata niya sa akin, ako naman eh binalik ko na lang yung tingin na yun, "Nung gabi ng recollection, they called me. Sabi nila imi-meet ko daw yung girl na anak mayaman. I got mad. Dahil ayoko nga sa kanila, hindi na ako nag-abala na tanungin pa yung tungkol doon. They even mentioned it to me. Sabi nila papasok daw ako sa private school. I told them they can't control me... so sa public school pa rin ako nag-aral." nagtuluy-tuloy pa rin siya at parang hindi niya hinihintay yung sagot ko, "Nag drop out ako sa school para tumigil na sila. Sinabi nila sa akin na susunduin nila ako doon kapag hindi. Katulad mo, ayokong malaman nila yung tungkol sa akin kaya ako na yung nagkusang umalis. Ayaw rin kitang saktan kaya ko ginawa yun."

"But you did.." iniwas ko yung tingin.

"Sinabi sa akin ni Carlo na umalis ka na rin sa school. It scared me. Tinanong ko si Kay kung saan yung bahay niyo, yun yung araw na pumunta ako." yumuko naman na siya nun, "Nasaktan din ako nung ayaw mong sumama sa akin. Tanungin mo ko kung bakit kita tinanong kung sino yung dumating nun kahit alam kong Mommy ko yun? Kasi that time nagulat ako. Hindi ko alam kung anong ginagawa ng Mommy ko sa bahay niyo. Then that very same day I realized na ikaw at yung babaeng sinasabi nila na imi-meet ko eh iisa."

Alam kong hindi tama yung ginawa ko, pero ngumiti ako nun at bigla na lang akong yumakap sa kanya.

"Whether you are Jasper or if they call you Wesley.. I don't care! Ikaw pa rin yun!"

"Whether A.L. or Riel.. it's still you." yumakap din siya nun.

Ang tagal naming ganun lang. Natawa rin siya nun kasi para kaming sirang dalawa. Siya ang unang humiwalay nun pero nakangiti siya.

"Tell me you didn't see my baby pictures?"

"Akala ko ba sa Kuya mo yun?"

"Yung baby pictures, sa akin yun. Yung 16 year old na hindi mo makilala, pictures ni Kuya." umakbay naman siya sa akin tapos nag-kiss siya sa ulo ko, "My mom's crazy. I hope she'll see me as me.. and not as my brother."

"Ano ka ba! Nakita ka na niya bilang ikaw!" hinampas ko siya sa balikat niya pero hindi malakas, "Kasi sinabi niya sa akin kanina, hinatayin daw kita dahil dadating ka. Hindi ba kahit anong mangyari darating ka?" tumawa naman ako at naisip ko na asarin siya, "But technically, you still lied to me. Hindi mo sinabi na mayaman ka.. kung ano pa yung pinakamahalagang bagay tungkol sa iyo."

"Oh come on Riel!" ngumiti din siya, "I broke a toe when I was 6 nung naglaro ako ng soccer at hindi ko sinabi sa iyo yun. It's still important as telling you that I'm rich even though I'm not. Does that make any difference?"

"WELL YEAH!!!" binatukan ko nga. "Paano kung hindi gumaling yung toe mo eh di hindi ka na nakakasayaw!"

Teka parang ang weird na yata ng usapan ngayon.

Alam kong mukhang ewan na kaming dalawa. Sa sobrang init doon sa loob at pawis na kami, idagdag mo pa na umiyak kami parehas.. mukha na siguro kaming mga basahan.

Naglakad na kami papalabas nun. Parang yung nasa dibdib ko na kung ano eh gumaan na. Kung tutuusin, parang nawala na nga eh.

Malapit na kami nun kaya lang nung nauna akong naglakad, naramdaman ko na lang na bigla na lang may humila sa kamay ko.

"Can I kiss you?" nagulat naman ako doon sa tanong niya.

Tinignan